We beseffen het nog niet helemaal, maar we zijn dan toch echt in Afrika, het werelddeel waar het allemaal om te doen is. Fijn om te vertrekken uit Port Said. Er is niet heel veel anders te doen dan spreken met Egyptenaren (wat een vriendelijke mensen), vis eten (erg lekker en vers) en lopen langs het Suez kanaal. En “in een protestmars staan”, nog dagelijks zijn er protest-en (-jes) en die hebben allemaal als doel : “overheidsgebouwen”.
Laat nou het gebouw van de Port Authority zo’n overheidsgebouw zijn ;-). Robert heeft daarom twee keer (onder begeleiding van Egyptische “vriend” Eslam) midden in een demonstratie gestaan. En die twee keer was ook dat gemoedelijk voor “een westerling”.
Uiteindelijk na vier nachten Port Said vertrokken in de richting van Cairo. Het landschap verandert langzaam van groen naar zand en nog meer zand. Robert rijdt met een smile van oor tot oor door deze chaotische stad en weet zijn claxon inmiddels te vinden:
- 1x pep is: hier kom ik
- 2x pep is: nu moet je toch echt uitkijken makker!
- 1 continue pep is: OPZOUTEN!
We reizen naar Gizah, beroemd om haar piramides en sfinx maar dit deel is ook een grote stof en vuilnis bende (Terwijl een van Morsi’s drie beloften was iets aan het vuilnis te doen, dat is hem niet gelukt mede omdat de Egyptenaren er ook niet aan meewerken. Ze gooien werkelijk alles op straat en het liefst in de rivieren (dan zie je het niet)).
Voor Sem en Tess even geen school. Er is werk aan de winkel. Allereerst gaan we naar de Nederlandse ambassade voor een uitnodigingsbrief voor Sudan. Daarna naar de Ethiopische ambassade om de visa te regelen (“next day ready”, maar dat is 3 dagen later, vrijdag en zaterdag gebeurt er hier niet veel). Daarna naar het welbekende Tahrir plein, het is er rustig, om het Egyptian Museum te bezoeken. Dit museum maakt toch wel even indruk, wat een waarde in historie (en in geld volgens Sem) staat daar tentoongesteld.
We verblijven bij “Isis Garden Camp”. Helal / Sue starten daar (op een kleinschalige manier) een camp / resort / home stay en menig overlander weet de plaats dan ook te vinden. Helal en “zijn” Australische Sue, wonen inderdaad op een prachtig plekje. Mooie tuin met zwembad, dus kids ook blij. Sem en Tess spelen verstoppertje met Manel, Ahmed en Mesin onder af en toe briljant engels: “you ben”, “you tellen” en “buutfrie”.
Het dakterras biedt uitzicht op de piramides, heel mooi en indrukwekkend dat we er nu naast staan. Iedereen kent het plaatje maar we staan er naast en daar genieten we van.
Vrijdag zijn we, als echte locals (of toeristen zo u wilt) op een kameel naar de piramides en de sfinx gezweefd. Tess zat voor het grootste deel op een paard (die vindt ze liever). Zo langzaam begint het dan ook wel door te dringen dat we er echt zijn. Helaas begon het hard te waaien en daar houden kamelen niet zo van. Maar alles ging goed. De volgende dag zijn we naar Saqqara geweest en hebben daar het museum, de oudste step piramide ter wereld en diverse tombes bekeken. In de avond nog even naar een bedrijf waar ze essentiële oliën produceren (nooit geweten dat ze dat hier deden). Tamara (= een vrouw) moet natuurlijk wat kopen en dat wordt een Jasmijn olietje thuis. Maarrrr….geslapen als een roos op dat spul, ze werd zelfs niet wakker van het mooie gejengel uit de buurmoskee (in het midden van de nacht).
Daarna nog even naar de papyrus fabriek waar Sem en Tess hun naam in hiërogliefen op Papyrus hebben laten zetten.
Op zondag ons visum voor Ethiopie opgehaald en in de middag weer aan de Falafel / Fuul in de bekende souk Khan al-Khalili. Sem is inmiddels falafel-verslaafd. Sem en Robert hebben hier nog prachtige gallebaya hebben gekocht. In de avond van ons contact in Aswan gehoord dat het op dit moment heel lastig is om daar een visum voor Sudan te krijgen. Dus de volgende dag nog maar even op en neer naar Cairo. “Next day ready” is nu wel waar en inmiddels hoeven we tot Addis Abeba geen visa meer te regelen.
Nog ff chillen hier en dan gaan we donderdag in de richting van Bawiti (Black desert). Daar gaan we voor het eerst van ons leven een heuse oase zien.
De foto’s vind je hier
Gelukkig had Robert in Turkije al contact opgenomen met fixer Eslam. Hij zou ons helpen de auto door de douane te loodsen. Dit is voor een Europeaan die geen Arabisch spreekt (en leest) nogal een gedoe dit te regelen. Bij aankomst eerst de auto naar een duister parkeer terrein gereden en daarna naar het hotel waar we om 03:30, na wat boterhammen Nutella ons bed in konden duiken.
