Namibië: zijn we er nu al?

Namibië - Orange River

De rit van Cedarberg naar Orange River is lang. 560 kilometer rijd je in Afrika niet zomaar. Zeker niet met een Land Rover, zeker niet door de bergen en zeker niet met windkracht 8 tegen. Maar de rit is prachtig en de afwisseling in het landschap groot. Als we na 7 uur rijden voor de grens met Namibië staan en onze GPS zegt dat we nog 10 kilometer door moeten rijden zijn we toch een beetje verbaasd. We slapen vannacht in Namibië en niet in Zuid Afrika. Waar een halve voorbereiding al niet goed voor is. Verrassingen dus! 😉

Namibië - Orange River

Nadeel van een grensovergang bij sluitingstijd is dat je zelf inmiddels ook geen zin meer hebt in alle poespas. Dat viel gelukkig mee, we waren er in een half uurtje doorheen. We vonden een mooie plek aan de rivier, de tenten stonden in een mum van tijd en onze braai kon voor de eerste keer aan. Hadden we mooi even de tijd om te verwerken dat het Zuid Afrika is dat aan de overkant ligt.

Namibië- Kokerbomen

De volgende dag stond na een rustig ontbijt en een ontluikende natuurfotograaf sessie van Tess weer in het teken van beweging. Nou weten de mensen die ons kennen dat we geen dag zonder sporten kunnen maar we vonden onszelf wel wat fanatiek. Voor we het wisten zaten we in twee kano’s en trotseerden we de Orange river. Een van de weinige rivieren die het continent aan de westkant verlaat. Zo ver zijn we niet gevaren maar het was prachtig en grappig om van het ene naar het andere land te varen. Toen de tegenwind weer opstak moesten we uiteindelijk direct langs de waterkant terugvaren. De wind was zo sterk dat we onze kano’s niet recht konden houden.

Namibië - Sossusvlei

Ook al waren we in 2013 al in Sossusvlei geweest, dit jaar wilden we terug. Destijds hadden we te weinig gezien omdat Sem hoge koorts kreeg en wij hem uit de hitte van 46 graden wilden halen. Dat werd destijds Lüderitz, daar was een arts en daar was het koel. Nu is het winter en relatief koel dus we gaan de vlei nog eens in. Onderweg daar naar toe zijn we gestopt bij het Kokerbomenbos. Bijzondere en beschermde planten die alleen in de Karoo en Zuid Namibië voorkomen. Prachtig hoe de kokerbomen bij een ondergaande zon kleuren. Na zonsondergang was het de sterrenhemel die opnieuw indruk op ons maakte. Zo vol met daarin de heldere lichte band van de melkweg. Het kampvuur en een braai maakten de avond compleet.

Namibië - Deadvlei

Op weg naar Sossusvlei kwamen de gravelwegen weer terug. Daar hebben we in 2013 ruim 6000 km over gereden en toch moesten we er weer aan wennen. Te meer omdat de auto, door een veranderd vacuüm van de ingebouwde kast van binnen stoffiger was dan van buiten. Gelukkig: weer wat te klussen. Sossusvlei was overigens nog steeds indrukwekkend. Nu hebben we een van de duinen beklommen (dat zeg ik: sportief!) waarbij onze longen er zo af en toe uithingen. Vanaf de top was het uitzicht fenomenaal. Als één van jullie het idee heeft daar ook heen te gaan voel even in het zand of je de telefoon van Tess kan vinden. Die is ze al rennende verloren. Met een treurige dochter zijn we verder gereden en heeft een selectie van de groep (u mag vragen stellen) de wandeling naar Deadvlei gemaakt. Prachtig!

Namibië - Naukluft in the morning

Na alle kilometers die er al opzitten (bijna 2000) kiezen we ervoor de komende 2 dagen te chillen aan de Tsauchab rivier. Dat klinkt frisser dan het is (deze staat droog) maar is het wel in een prachtig deel van Naukluftgebergte. De kampeerplek is erg afgelegen en iedereen is direct relaxed. Behalve Robert: die plakt eerst nog een half rolletje Ducktape in de auto tegen het stof.

Via Windhoek, waar Sem en Tess onze voetbalmeiden live kampioen zien worden rijden we richting Botswana. 

De foto’s van Namibië vind je hier.

Exit Namibia: Kolmanskoppe & Fish River Canyon

4905 kilometer nadat we Namibie zijn binnengereden, rijden we er weer uit. Maar voor dat het zover was bezochten we nog 2 plaatsen.

WWW4OR 2013 12 03 10 34 14

Kolmanskoppe is een spookstadje op 10 kilometer van Luderitz. In de jaren 50 was dit het levendige hart van de diamantwinning in Namibie. Tegenwoordig ligt die rol bij Oranjemund en is Kolmanskoppe in verval geraakt. En wat een mooi verval. Deze spookstad wordt zo langzaam door de woestijn opgenomen. Wij zijn er in de vroege ochtend en zijn onder de indruk van wat we zien. Het eerste half uurtje laten we ons alle ins  and outs vertellen (wel wat saai gebracht). Daarna besluiten we om zelf maar op pad te gaan. Met name Robert kamt het hele dorp uit op zoek naar maagdelijke zandduinen die de huizen binnendringen. Een maagdelijk duin vinden was onmogelijk door de vele voetafdrukken eerdere bezoekers overal hebben achtergelaten.

WWW4OR 2013 12 03 10 55 56

We reizen daarna, wederom door prachtig landschap, richting Fish River Canyon. Daar besluiten we niet direct te canyon te bekijken maar te wachten tot de volgende dag. We worden inmiddels aardig gaar van de afstanden die we hebben afgelegd en de hitte die we keer op keer trotseren. De campsite in het park is schaduwrijk en af en toe komt er eens een baviaan proberen of ie wat eten kan stelen. We hebben een rustige middag en de kids plonzen een beetje in het kleine dompelbadje.

We worden bruut gewekt door allerlei mensen om ons heen. Dat gebeurt wel vaker omdat men de de wonderen van deze aarde graag bij zonsopgang bewondert. Maar nu waren ze wel erg vroeg, gevoelsmatig net na zonsondergang ;-). Maar goed, onze laatste dag in Namibie is aangebroken. We pakken in, ontbijten en rijden naar Fish River Canyon. Fish River Canyon is de op een na langste canyon ter wereld (na de Grand Canyon in de VS).

WWW4OR 2013 12 04 07 26 37

Het landschap is indrukwekkend en weer zien we de krachten die moedertje natuur zo af en toe op onze aarde loslaat. Deze canyon is waarschijnlijk door een gletsjer ontstaan (ca. 500 mio jaar geleden) en in de loop van de tijd steeds verder uitgesleten door de rivier. Na een uurtje op de canyon rand te hebben doorgebracht zetten we de reis voor deze dag in. We gaan naar Zuid Afrika.

WWW4OR 2013 12 03 15 29 38

Namibië, wat een land. Het is enorm en het is prachtig. Honderden kilometers achter elkaar reden we door de totale leegte en elke 50 kilometer was het landschap weer anders. Steeds weer verbazingwekkend mooi en bijna nergens saai om door heen te rijden (dat is in andere landen nog wel eens anders). We realiseerden ons vaak hoe nietig we eigenlijk zijn.

En wat was het heet. Heel logisch natuurlijk, de zon staat ongeveer recht boven ons hoofd. Met uitzondering van de Skeleton Coast was het overal 40+. In de woestijn gebieden koelde het gelukkig s’nachts flink af en hebben we zelfs enkele keren in onze dikke slaapzak moeten liggen. Wat werd er gesold met onze emoties ;-). We komen hier zeker nog eens terug maar dan in onze zomer.

Klik hier voor de laatste plaatjes

Klik hier voor een inzicht in die 4905 kilometers

De woeste Namib

Het is ongelooflijk hoeveel kilometers we door Namibië rijden. Het land is ongeveer 4 de keer de maat van Frankrijk en we zigzaggen er aardig doorheen. Dagen rijden we door het „grote niets”. We komen af en toe een auto tegen. We rijden langs kleine nederzettingen met namen die tot de verbeelding spreken zoals Solitaire of Wereldsend. Qua natuur en landschap, hoe droog die op dit moment ook zijn, is Namibië een sprookje.

WWW4OR 2013 11 26 15 47 47

We zoeken de woestijn maar weer eens op en rijden dwars door de Namib in de richting van Sossusvlei. De Namib wordt gezien als de oudste woestijn ter wereld en Sossusvlei staat bekend om de prachitge combinatie van zoutpannen en rode zandduinen. Omdat het te ver is om in een keer te rijden maken we een tussenstop, zowat op de steenbokskeerkring. Zo, de zon komt ons nu even niet verder achterna.

WWW4OR 2013 11 26 19 28 17

We slapen in de woestijn op een van de plekjes waar de eigenaar van het prachtig stuk woestijn (een lodge) dat toestaat. We zetten de tenten op en steken het vuur aan. We integreren al aardig: vanavond braai ;-). Na weer een prachtige Afrikaanse zonsondergang vullen de sterren de avond. Hoe gewoon het ook wordt, we blijven ons bewust dat het heel bijzonder is dit als gezin mee te maken.

De volgende dag rijden we door naar Sesriem.

WWW4OR 2013 11 27 17 18 36

In Sesriem besluiten we om Sosussvlei met zonsondergang te bekijken. Tot die tijd chillen we een beetje op de campsite in het park. De weg naar de vallei is indrukwekkend. Langzaam worden de duinen roder. De laatste 5 km van de vallei in kan alleen met een 4×4 (die hebben we) en Robert probeert eens hoever hij komt zonder de banden te laten leeglopen. Dat was best ver, de vallei in, de vallei uit, tussendoor nog even spelen en we zaten slechts 1 keer een beetje vast.

Sossusvlei is prachtig maar we hebben het die middag niet goed (lees: helemaal) kunnen zien. We waren toch te laat om naar Hidden Vlei en Dead Vlei te lopen. De volgende dag lukte dat ook niet, omdat Sem zijn luiken opendeed met 39,3 graden koorts. Dat vonden we een beetje te warm voor de ochtend en besloten we om door te rijden naar Lüderitz.

WWW4OR 2013 11 29 19 35 31

Lüderitz zelf is klein, heeft wat Duits koloniale trekjes en ligt nog meer als Swakupmund tussen een stormachtige Atlantische oceaan en een medogenloze woestijn. Het stormt hier werkelijk altijd (daar is Amsterdam-IJburg niets bij). Het is hier fors koeler en we besluiten Sem toch even aan een arts te laten zien voor een Malaria test. Omdat de uitslag van die test pas op zijn vroegst de volgende dag komt, startten we toch met een behandeling. Sem’s bloed moest per auto naar Windhoek om daar in het lab te worden onderzocht. De uitslag was gelukkig negatief maar de kleine man had nog steeds een flinke koorts. Uit zijn bloed bleek wel dat (w.s.) een bacteriële infectie had. Dan ook nog maar antibiotica in het mannetje en na een paar dagen deed hij het weer.

WWW4OR 2013 12 02 16 16 26

Nu Sem weer wat beter was gingen wij de omgeving eens verkennen. We rijden door de woestijn naar wat kleine baaien aan de kust: Sturmvogelbucht en Grossebucht. Grossebucht was de wilde baai en had nog een verrassing voor ons in de vorm van een scheepswrak. Bij het iets verder gelegen Diaz-point krijg je weer even een beeld van de kracht van de zee. Na volledig uit onze panty te zijn gewaaid, trakteerde het plaatselijke café ons op lekkere oesters, witte wijn en warme chocolade.

Tijd om hier weer te vertrekken richting ons laatste bestemmingen in Namibië: Kolmankopp en Fish River Canyon.

Klik voor de plaatjes (Namib en Lüderitz)

 

 

.

Swakupmund & Walvis Bay

Swakupmund is eigenlijk een maffe plek. Het ligt ingesandwiched (mooi woord) tussen de Atlantische Oceaan en de Namib woestijn. Klimaat technisch wel interessant: 10 km landinwaarts is het 43°+  en 10 km de zee op waaien je …. eraf ;-).

WWW4OR 2013 11 24 12 35 50

Wij hadden het koud in Swakupmund. De koelte hadden we al een beetje gevoeld langs de Skeleton Coast maar wat was het welkom na 4 maanden hitte. En, echt koud was het niet, het was namelijk gewoon 25 graden, een Nederlandse zomer temperatuur. 

En jee, wat zijn hier veel blanken. Je hebt echt het idee dat je in Europa bent temeer omdat 95% van die blanken Duitsers zijn die of rentenieren, of gepensioneerd zijn of vakantievieren. En daar zaten wij dan tussen, we zijn echt even uit Afrika. We besloten om een appartementje te nemen, we hadden geen zin om iedere avond om half acht naar bed te moeten omdat het te koud werd.

WWW4OR 2013 11 21 14 24 28

Wat kan je lekker eten in Swakupmund. Het schijnt de culinaire hoofdstad van Namibië te zijn (met internationaal gerechten dan). We hebben veel restaurantjes geprobeerd en het was allemaal top. We aten: wienerschnitzels, kip in allerlei varianten, bratwurst, sauerkraut, vis, sushi en oesters aan het strand, op de pier of onder de vuurtoren. Zo’n culinaire variatie hadden we sinds Nairobi niet meer meegemaakt. 

We bezochten het National Aquarium en de Kristall galerie. Sem en Tess vonden dat fantastisch, zoals kinderen altijd alles fantastisch vinden. Eerlijk gezegd was het niet zo spannend, wat zal Amsterdam weer een openbaring voor onze arme kinderen zijn ;-).

WWW4OR 2013 11 24 13 02 45

Verder zijn we op een Desert tourtje geweest met Tommy. Nou, wie is Tommy? Sem had Tommy in Nederland op TV gezien (National Geographic) en Tommy graaft van alles uit het zand op. Sem heeft het deze hele reis al over de Palmato gekko en de Sidewinder adder die hij in de Namib gaat opgraven. Nou, we konden Sem dit tripje dan ook niet onthouden en nu was de kans kleiner dat we in plaats van een Palmato gekko een White Lady Spider opgraven (die dezelfde manier van zich verstoppen heeft). Het tourtje was leuk en we zagen: Palmato gekkos, lizards, skinks, kameleons, sidewinder adders en diverse kevers en dat allemaal in die prachtige Namib woestijn.

WWW4OR 2013 11 26 12 51 19

Op weg naar Naukluft National park zijn we door Walvis Bay gereden. Hier hebben we weer eens naar flamingo’s gezocht en zowaar hebben we er meer dan ooit gezien. Daarna nog even een duintje in de woestijn beklommen om één uur s’middags. Goh, dan krijg je snel dorst ;-). Sem is de enige die de top gehaald heeft maar ja, hij tilt niet zo heel veel reserves mee ;-).

Klik hier voor wat plaatjes.

 

Skeletjes op de kust?

We moesten er toch een stukje van rijden, de magische Skeleton Coast in Namibie. Deze kust heeft zo’n gezellige naam omdat, nadat je vergaan was met je bootje en je blij was dat je het strand had gehaald, je alsnog dood ging. Je stond immers aan de rand van de Namib woestijn en die is best groot.

WWW4OR 2013 11 19 09 58 43

We besloten niet alleen het stukje van Henties Bay naar Cape Cross te rijden (tourist area) maar een langer stuk. Vanuit Twijfelfontein zijn we naar het noordelijk gelegen Sprinkbokwasser gereden waarvan het nog 40km naar de kust was. Vervolgens zijn we vanaf daar zuidwaarts gaan sturen naar Cape Cross, zo’n 180km door het grote niets.

WWW4OR 2013 11 19 11 50 36

Je voelt de desolatie meteen. We waren op zoek naar scheepswrakken maar de zee kan hier zo wild zijn dat er na een paar jaar al niets meer van over is. De eerste twee wrakken vonden we dan ook niet. Maar niet getreurd er liggen er genoeg en het was fijn om weer terug in de woestijn te zijn. En dan de temperatuur, 20 graden, zo koud hadden we het in tijden niet gehad!

Na een uurtje vonden we de eerste restanten van een wrak (Benguala Eagle, 1975) met daarnaast een allenige zeehond. Prachtig om die vergane schuit zo in het zand te zien liggen. Sem en Tess genoten van het spookachtige van zo’n dode boot. Even later vonden we het tweede wrak (Stormkus, 1977). Van deze boot was zo mogelijk nog minder over. We besloten op deze plek te lunchen en terugkijkend landinwaarts konden we ons een beetje indenken hoe hopeloos de aangespoelde bemanning zich heeft moeten voelen. Er was niets.

De avond brachten we door op een campsite bij de zeehonden kolonie van Cape Cross. We lagen vroeg plat want we bevroren ongeveer. Tijd voor een filmje in de tent.

WWW4OR 2013 11 20 11 14 08De volgende ochtend hebben we de zeehondenkolonie (de grootste ter wereld) bezocht. Indrukwekkend om de duizenden zeehonden over elkaar te zien buitelen, zonnen en brullen. Vooral de mannetjes hadden het erg druk om hun gehele harem (en territorium) voor de andere mannetjes te beschermen. Regelmatig probeerden ze met hun kolossale lijven en veel gebrul indruk op elkaar te maken. Groot geweld bleef eigenlijk uit ook al misten sommige mannetjes happen uit hun lijf.

De massale geboorte was net achter de rug en het lag vol met jonge zeehondjes. Ook een groot aantal dode. Dood omdat ze zijn platgedrukt door andere zeehonden (mannetjes) of zijn aangevallen door jakhalzen of bruine hyena’s. De meeuwen genoten van de restjes.

WWW4OR 2013 11 20 12 23 27

We hadden het geluk dat de wind de goede kant opstond. Af en toe tijdens windstilte kwam er een beetje van de geur op ons af en geloof ons: daar wil je niet teveel van inademen. Na een uurtje van dit fenomeen te hebben genoten zijn we verder gereden. Op zoek naar ons volgende wrak.

Dat werd de meest complete boot tot nu toe. Logisch want ze (de Zeila of Hangana) was pas in 2008 vergaan. Fotogeniek als scheepswrakken zijn hebben we ook hier maar een paar “been here too” plaatjes geschoten. Dit was voor nu even het laatste wrak tot aan Swakupmund. In Swakupmund gaan we een paar dagen chillen in de koelte en …. wienerschnitzels eten ;-).

Klik hier voor wat foto’s