Central Kalahari Game Reserve – the sequel

Central Kalahari Game Reserve

We zijn op weg naar de Okavango delta en tot groot geluk van Robert komen we dan Central Kalahari Game Reserve (CKGR) tegen. Daar kan je om heen rijden maar dat doen we natuurlijk niet. Tot aan Rakops rijden we op asfalt (met een overnachting in Orapa). In Rakops moeten we nog even benzine sjeffen voor ons kooktoestel en dan kunnen we het zand en stof in.

Hmmm: in Rakops is er geen benzine te krijgen (hadden we toch in Orapa moeten halen ;-)). We proberen alle pompen en sprokkelen nog zo’n 250 ml bij elkaar. We checken wat garages, vragen of men benzine uit de auto’s wil halen maar nee. Met 250ml benzine rijden we het zandspoor op. Na ruim 40 kilometer komen we aan bij de gate waar een Afrikaan zijn Toyota repareert. Tamara gooit haar charmes in de strijd en binnen een paar minuten loopt er een slangetje uit zijn benzinetank in onze jerrycan. Fijn: nu hoeven we niet eerst een kampvuur te maken voor een koppie thee.

Central Kalahari Game Reserve

De eerste slaapplek is prachtig en bevindt zich naast de Deception Pan (Kori 1, ck-kor01). Na een drankje besluiten we direct nog een rondje in de buurt te rijden. We zoeken immers nog steeds die Kalahari leeuwen met de zwarte manen. We zien zebra’s, impalas, gemsbokken, struisvogels, jakhalzen, bat-eared fox maar geen leeuw. Als we terugkomen gaat het kampvuur aan en bereiden we ons voor op onze eerste braai. Het is snel donker en we genieten van de prachtige sterrenhemel. Ieder jaar is dat meerdere malen onderwerp van gesprek. “Iedere ster is toch een soort zon?”, “Er zijn meer sterren dan zandkorrels op aarde”, etc. Het valt op dat het een stuk minder koud is dan vorig jaar. In de nacht horen we jakhalzen en een leeuw brullen, ze zijn er dus wel.

Central Kalahari Game Reserve

Dit jaar hebben we een trail-camera bij ons. Deze camera filmt in infra-rood en begint met opnemen zodra hij beweging/warmte signaleert. Zo vaak horen we immers geluiden om onze tent maar kunnen nooit onderscheiden wat er nu loopt. In de morgen starten we dan ook een nieuw familie ritueel: checken wat er allemaal langs de tent is gelopen. Deze nacht: een uil en een kale man die uit zijn tent klimt en op de camera afloopt ;-).

Na een rustig ontbijt rijden we de 25 kilometer naar de Sunday pan (cksun-03). Onderweg komen we meer beesten tegen dan vorig jaar, nu ook giraffes en harte beesten. En er lijkt wat meer wild op de been. Als je een roofdier wilt zien is het altijd een goed teken dat zijn maaltijd al rondloopt. De plek aan de Sunday pan ligt wat hoger waardoor we, als we op onze tenen staan, een prachtig uitzicht hebben. aan het einde van de dag rijden we een rondje om de Sunday pan en hebben we een sundowner bij een waterhole in de buurt. Helaas weer geen leeuwen. De nacht is wat onrustiger dan de vorige: we horen continue een leeuw brullen die zich langs (niet direct) onze plek beweegt. Geen beeld op camera dus (alleen die kale man) :-(.

Central Kalahari Game Reserve

De derde dag hebben we een wat langere rit. We rijden de volledige lengte van de Passarge valley. Deze is prachtig. Het gras is goudgeel en de vlakten zijn enorm. Grappig hoe klein je je voelt en je je voorstelt hoe e.e.a. er vanuit de lucht uit moet zien. Een klein wit Land Rovertje en verder niets (helaas, maar begrijpelijk, zijn drones verboden maar wat zouden we graag dergelijke beelden hebben ;-)). We zien redelijk veel wilde dieren en zoals verwacht: weer geen leeuwen. Na een aantal uren komen we aan op onze slaapplek voor de nacht (ck-pas03), we lunchen wat en rijden door naar een waterhole op 10km afstand voor een biertje met een view. Daar treffen we een giraffenfamilie (vader, moeder, kind) en verder niets. De avond aan het kampvuur is wederom bijzonder maar het is hier een stuk stiller. Ook in de nacht.

Central Kalahari Game Reserve

De volgende dag gaan we vroeg op pad. We moeten ruim 100 km hobbelsporen (de eerste 10km hadden we al gecheckt op weg naar het waterhole). Het spoor blijft voor meer dan de helft drama. Hele stukken kunnen we niet harder dan 15km/u omdat anders de auto omvalt. Het laatste stuk langs de parkgrens is beter en na ruim 4 uur rijden we het asfalt op. Dat asfalt voelde maar heel even heel fijn. 300 meter verder krijgen we een boete omdat we, in de ogen van de meneer agent, niet stopten voor een stopbord. Charmes in de strijd, agent raakt geïrriteerd maar draaide bij toen bleek dat hij het verkeerde (te lage) bedrag had genoemd. Hij zocht samen met Robert nog wel naar een passende lagere andere boete maar dat mocht niet uitmaken. Welkom in Botswana!

We rijden de laatste 200 kilometer door naar Maun, parkeren op een prachtige (maar niet heel levendige) camping aan de rivier. Een half uurtje laten zitten we aan het bier bij de backpackers aan de overkant. We raken aan de praat met een Nederlands gezin en hebben een gezellige avond. Hier chillen we twee dagen, vullen de koelkast met Savannah dry, Fris, bier en een klein beetje vlees en gaan dan opnieuw de wildernis in.

Voor wat Central Kalahari plaatjes klik hier

Hi Jozi!

4OR 2018 07 25|23 25 25

Na een prima vlucht naar Johannesburg staat David (de eigenaar van de B&B met onze Land Rover) ons op te wachten. Ook al vragen we ons gekscherend af wie er nog weet hoe David er uit ziet, we herkennen hem direct. Twintig minuten later staan we voor onze slaapplek voor de komende dagen en onze trouwe Land Rover.

Robert kan natuurlijk niet wachten en rijdt onze auto direct uit de garage. Ze staat rustig te pruttelen en alles lijkt te werken. We blijven een paar dagen in Johannesburg om (een beetje relaxed) wat reparaties aan de auto uit te voeren en onze voorraden aan te vullen. In Johannesburg is nog alles te krijgen en deze reis zullen we zeker de helft van de tijd “in da bush” doorbrengen waar op zeker niets te koop is.

4OR 2018 07 26|10 51 42

Na een paar uurtjes rommelen zijn de compressor (perslucht) en de drinkwaterpomp ingebouwd. Er komt weer water uit onze tank, handig als we straks in de Kalahari staan. Mooi moment om eens een langere rit te maken en de maaltijd voor de avond te scoren. We zijn nog geen 100 meter van “huis” als Robert in zijn achteruitkijkspiegel ziet dat de hele straat onder de witte rook uit onze auto staat. Witte rook ==> water, ligt de koppakking er uit? Drie minuten later zijn we weer terug en checkt Robert nogmaals alles. Niets te zien en gelukkig wordt het roken na een aantal keer hard op het gaspedaal trappen minder. Uiteindelijk blijkt er niets aan de hand, w.s. opgehoopt vuil door de maandelijkse start-acties, pfffft! We trekken er op uit en stellen een mooi diner samen.

4OR 2018 07 27|20 05 02

Het is koud in Johannesburg. Zo koud dat we na de eerste nacht onze eigen slaapzakken maar uit de auto halen om een beetje warm te blijven. Dat is ff wennen als je NL met 35 graden verlaat.

De dag erop zoeken we onze spullen uit en krijgt de auto een onderhoudsbeurt bij de lokale Land Rover specialist. 10 minuten nadat Robert: “alles is klaar!” roept, roept hij ook “sh*t”. De nieuwe waterpomp doet het al niet meer. Best snel maar dat fixen we morgen wel. We moeten eerst een nieuwe matras voor onze daktent ophalen. Dat gaat soepel waarna we gezellig lunchen en alle inkopen voor de komende periode doen.

4OR 2018 07 28|13 03 53

De volgende dag staat Gold Reef City op het programma. In 2013 zijn we daar ook geweest en Sem en Tess willen graag nog eens kijken. Na een beetje geïrriteerd schroeven aan de waterpomp heeft deze er ook weer zin in en vertrekken we naar Gold Reef City. Het is zaterdag en het is druk. Net geen Efteling maar de wachttijden in de rij zijn lang. Wat ons allemaal opvalt is de gemoedelijke sfeer tussen de Afrikanen. Iedereen is easy, lacht en wacht rustig voor de volgende attractie. Na enkele attracties besluiten we terug te rijden. In de avond hebben we een lekker diner in het “beste” restaurant in de buurt van ons B&B (toch iets anders in Zuid Afrika).

Na een fijne nacht verlaten we Jozi en rijden we tot net over de grens. We zijn er klaar voor: Botswana, here we come!

Voor een paar foto’s klik hier

Een Defender parkeren in Johannesburg!

Na Zimbabwe zetten we onze terugreis in. Over enkele dagen vertrekt ons vliegtuig naar huis vanuit Johannesburg. In Nederland hadden we al geregeld dat we onze Land Rover bij een guesthouse vlak bij de luchthaven een jaar veilig kunnen parkeren. 

We rijden eerst terug naar Kasane in Botswana. Daar doen we nog een dagje rustig aan en de kids zwemmen nog een beetje. De terugreis vervolgt zich daarna in een rap tempo. We rijden via Nata en Francistown waar we “ouderwets” lunchen bij Nando’s. Robert wil ook even stoppen omdat de Land Rover een beetje begint te mopperen. Bij veel toeren hikt de motor af en toe en Robert ontdekt de oorzaak. Een standaard probleempje van de TD5 motor. Olie in het kabelboompje dat de injectoren aanstuurt. Daar halen we Johannesburg wel mee.

We overnachten net over de grens met Zuid Afrika op een wat vage camping. Hier hebben we onze laatste braai en staand naast het vuur kijken we terug op een hele geslaagde vakantie. Sem en Tess geven deze vakantie allebei het cijfer 9.5 en daar zijn we gelukkig mee. De romantiek van gezamenlijk reizen door Afrika is niet verdwenen al is de wens volgend jaar een paar kilometer minder te rijden dan de ruim 6000 van dit jaar.

Volgend jaar komen we terug en willen we nog een keer naar de Kalahari. Dan zit ook Moremi (Okavango delta) in het plan. Dat we dat ruim een jaar van te voren moeten boeken staat ons tegen maar op de bonnefooi komen we er niet (althans niet als je het een beetje rustig wilt zien). 

Na een koude nacht rijden we de laatste 400 km naar Johannesburg. We parkeren de auto, halen eruit wat er uit moet en maken schoon wat achterblijft. Robert vervangt de kabelboom en rijdt onze Land Rover haar veilige garage in. We spreken met eigenaren Marion en David af dat zij onze auto iedere maand even starten.

David brengt ons naar de luchthaven waarna we blij maar ook wat melancholisch terugvliegen naar huis.

Klik hier voor alle foto’s van 2017.

Something completely new: Zimbabwe!

Na een korte rit staan we aan de grens met Zimbabwe. Leuk, we gaan een voor ons nieuw land bezoeken. We parkeren de auto voor de deur van ‘Immigration’, de drukte valt mee. We staan nog maar net in de rij als die ineens wel serieuze proporties begint aan te nemen. Dit is de grensovergang voor dagtochtjes naar de Victoria falls en de uitstroom voor vandaag lijkt vlak achter ons te beginnen.

Na een half uurtje rijden we Zimbabwe in en besluiten eerst even Victioria Falls te bezoeken voor wat laatste boodschappen. Daarna is Hwange National Park de bestemming. We zijn nog geen 3 minuten in Zimbabwe en worden aangehouden voor een politiecontrole. Nu doet iedereen erg angstig over de politie in Zimbabwe en hun zoektochten naar de kleinste redenen om (onterechte?) boetes uit te schrijven. Bij deze en de 2 andere controles tot aan Victoria Falls was er niets aan de hand. We hebben een rijbewijs, een Carnet de Passage, verzekering, twee brandblussers, een aantal gevaren driehoeken, de lampen werken en de remmen nog en last but not least we kunnen nog vriendelijk lachen ook ;-).

Zimbabwe is anders. Het is zo goed als failliet. Meer dan 90% van de bevolking is werkeloos en dat merk je. Terwijl Tamara een paar kleine boodschappen haalt raken Robert en Tess aan de praat met Chris, ooit een succesvol muzikant, die nu origineel maar waardeloos Zimbabwaans geld probeert te verkopen. Heel schichtig geeft hij zijn mening over Mugabe, wel een beetje eng om dat te doen dus. We kopen geen geld maar geven hem een broek voor zijn dochter en een appel. Ook Chris waarschuwt voor de politie. Wat is dat toch?

We draaien de hoofdweg op en worden direct aangehouden. Nu niet voor een controle maar om een boete in ontvangst te nemen. Huh? “You didn’t stop at the stop sign!”. Hmmm, theoretisch is dat correct. We vragen en krijgen een officieel proces verbaal.

Na 2 uurtjes rijden we Hwange National Park binnen. Direct zien we veel olifanten, dat belooft wat. Een half uurtje later zetten we onze tent op de rand van de vallei. Het uitzicht is prachtig, beneden lopen eveneens veel dieren. Een ding is jammer, Tamara’s arm begint steeds meer pijn te doen. Het zeurde al een aantal dagen maar nu lijkt de pijn echt door te zetten.

De volgende dagen rijden we door het park en zien niets meer van de dieren van de dag ervoor. W.s. ligt dit een beetje aan onze timing, tegen de tijd dat wij dan eindelijk op pad zijn is er nergens meer een olifant te bekennen. Bij de waterpoelen zien we wel veel impala’s, springbokken, zebra’s en nijlpaarden. Wat wel top is dat we amper anderen tegenkomen.

Na 3 dagen rijden terug naar Victoria Falls. We willen de watervallen nu eens vanuit Zimbabwe zien. Aan deze kant ligt immers de hoofdwaterval. Aan het einde van de middag bezoeken we de watervallen en deze zijn indrukwekkend. Vooral met de laagstaande zon die zorgt voor een regenboog in de opgeworpen waterspray. 

We blijven hier 1 nacht. Die maken we dan ook helemaal mee ;-). Het is zaterdagavond en met de lokale kroeg op de camping is het een beetje rumoerig. Ook heeft Tamara erge last van haar arm. Het lijkt alsof er een serieuze slijmbeursontsteking aan het ontstaan is. Als de zon opkomt en wij, na een verse espresso wakker genoeg zijn, rijden we terug naar Botswana.

Klik hier voor de foto’s.

Ps: nog even terugkomend op de politiecontroles. Bij geen van de controles die wij gehad hebben hadden we een vervelende ervaring.

 

Olifanten olifanten en nog eens olifanten

Door ons vroege vertrek uit de Central Kalahari komen we, na korte bezoekjes aan Rakops en Gweta, vroeg aan bij een voor ons bekende overnachtingsplaats: Planet Baobab. Dat is mooi want er speelt wat achterstallig onderhoud aan de auto op. De laatste remactie in de Kalahari klonk vrij verontrustend en sinds een paar dagen heeft onze drinkwaterpomp er ook geen zin meer in. Misschien die oude pomp dan toch maar eens vervangen. 

Sem en Tess springen na aankomst direct in het zwembad. Tamara ontspant met een boekje en helpt Robert af en toe met zijn Land Rover yoga. Iedereen vermaakt zich, de reparaties lukken en in de avond gaan we op luxe. We eten mee.

De volgende dag hoeven we maar een klein stukje verder. We rijden naar Elephant Sands. Daar kruist onze route de route van vrienden Peter, Astrid, Thomas en Marjet. Leuk om elkaar hier te ontmoeten, bij te praten en biertjes te drinken.

De dag erop rijden we vroeg verder naar Chobe National Park. Een van de mooiste plekken die we tijdens onze vorige reis hebben bezocht. Een aantal keren bezoek we het park. Met de auto en de boot. Het was fantastisch weer zoveel wilde dieren te zien. Olifanten, olifanten, olifanten, buffels, nijlpaarden, antilopen, bavianen en krokodillen. En 3 leeuwen pups die, zonder dat moeder dat doorhad, een beetje aan het rondlopen waren.

En na al die jaren zien we eindelijk eens jagende leeuwen. Ook al was de jacht zo voorbij, het maakte op iedereen diepe indruk. Helaas voor de leeuwen mislukte deze poging. Een poging die overigens redelijk suïcidaal was, twee vrouwtjesleeuwen tegen een ‘bachelor herd’ van  mannelijke buffels. 

Na enkele dagen genieten verlaten we Kasane en zetten koers naar een voor ons nieuwe bestemming: Zimbabwe. 

Klik hier voor de dierenplaatjes.