LRCH Reisverslag – deel 1
Land Rover Club Nederland (www.lrch.nl) De Land Rover Club Nederland, kortweg LRCH, is een vereniging van liefhebbers van het Engelse merk Land Rover. De club…
Egypt
Cruise over Lake Nasser
Nou, dat was hem dan die mooie cruise over Lake Nasser. Berucht onder reizigers en nu ook onder ons. Bij het inchecken in onze “First Class Cabin” waren de wijze woorden van Tamara nog: “het is niet zo goor als ik dacht dat het zou zijn”. Yep, we hadden een 2 persoons cabine en 2 dekplaatsen geboekt om zo flexibel mogelijk te kunnen zijn met Sem en Tess.
Een van de vervelendere dingen blijft steeds het wachten voordat wij eens gaan varen. Dat was met de boot naar Egypte al zo en dat bleek ook met de boot uit Egypte zo. Om 12:00 uur waren we weer braaf aanwezig om vervolgens rond 17:00 weg te varen. De reden van onze vroege aanwezigheid: het hebben van een ticket is geen garantie om te mogen opstappen. Bij de ingang zit namelijk nog iemand met een stempel met een teller en zodra die teller een bepaalde grens (500 dacht ik) over gaat is iedereen die er na komt aangewezen op een bootje later. Briljant systeem.
De hele middag en een groot deel van de avond hebben we op het dek doorgebracht tussen allerlei vreselijk lieve Soedanezen, een journalist uit Nieuw Zeeland die de reis naar Kaapstad op een “budget” manier maakt en er artikelen over schrijft en wat Japanners (contact liep niet lekker). En eigenlijk was het op het dek best goed, ware het niet dat er steeds meer dozen werden gestapeld voor onze voeten (ja, ook toen de boot al een uurtje of 3 voer). Uiteindelijk naar onze “”First Class Cabin” afgedaald voor een fijne nacht. We hebben er met zijn vieren in geslapen (Sem en Tess: heel goed, pa en moe: moe!).
Het voordeel van een “First Class Cabin” is dat je ook een “First Class” toilet hebt. Nou, dat weet iedereen en in de ochtend kon je die alleen nog veilig met lieslaarzen betreden.
De ochtend weer op het dek doorgebracht en rond 13:00 uur voer het schip de haven van Wadi Halfa binnen (en haven is daar dan wel een mooi woord voor ;-)). Fixer Magdi had al wat aanvangswerk gedaan met de invoer van onze auto (die 2 uur eerder was aangekomen), dus alleen de originele papieren moesten nog even worden gechecked. Met een uurtje hadden we de auto dan ook weer terug. Mazzelaars als we zijn. Magdi nodigde ons uit om de nacht voor zijn huis door te brengen, bij hem te dineren en te ontbijten. Dat was fantastisch en bijzonder gastvrij.
De volgende ochtend nog “even” registreren bij de politie alleen kwam Robert er al na 2 uur achter (fijn) dat de kapitein die de cruciale handtekening moest zetten een meeting in de “haven” had. Om half twaalf waren hij en wij (na inpakken van ons kamp) weer terug en hebben we de cruciale stickertjes in ons paspoort. Sudan ligt nu open voor ons.
Klik hier voor wat plaatjes.
bye bye Egypt …
De laatste avond in Egypte. Morgen gaan we naar Wadi Halfa (Sudan) met de beroemde ferry. Onze auto is al onderweg en dobbert nu ergens tussen de krokodillen op Lake Nasser. Tijd voor een update.
Ons woestijntochtje eindigde in Al Qasr in de Dahkla Oase. We kozen een kamp met een warme bron en hebben onszelf daarin eens goed gereinigd. Dat was nodig want ongeeer de halve Sahara zat in onze oren. Na een dagje chillen zijn we doorgereden naar Al Kharga (ook een oase) waar we wederom een nachtje in de woestijn doorbrachten. Sem heeft daar de hele reis tot nu toe nagespeeld in het maagdelijke zand. s’Avonds hebben we ons eerste eigen kampvuur gemaakt en daarbij maar warme Choco-Rhum gedronken in de totale stilte.
De volgende dag zijn we doorgecrossed naar Luxor en hebben we in de dagen daar de Luxor Temple, Temple of Hatshepsut, Valley of the Kings en Temple of Medinet Habu (prachtig) bezocht. Hier wilden zo’n beetje alle aanwezige Egyptenaren met Sem en Tess op de foto.
In Luxor hebben we ook nog even ruzie gemaakt met een koetsenman die meende dat het heel logisch was de prijs in Engelse ponden af te spreken. Tuurlijk, wij zien ook wel dat men het heel zwaar heeft om met een handjevol toeristen het hoofd boven te houden maar dit ging te ver. W.s. wordt Luxor ook wel het hardst getroffen.
Na het scoren van wat zwarte markt diesel zijn we in een keer doorgereden naar Aswan. Hier zijn we nu een weekje en dat was eigenlijk best prettig. Naast het regelen van alle zaken rondom de ferry naar Sudan hebben we veel gezwommen, veel les gegeven en superchill over de Nijl gevaren. Helaas niet in een felucca omdat de wind en de stroming noordwaarts gingen en wij naar het zuiden (strand) wilden. Verder hebben we de prachtige tempels in Abu Simbel bezocht.
Sem en Tess hebben nog even geskyped met hun klasgenootjes. Ze vonden het superleuk om alle vragen te beantwoorden. Grappig te zien dat het in Nederland vriest en Sem en Tess in hun zwembroek bij 38 graden aan de andere kant zitten.
Egypte! Voor nu is het even afgelopen. Het was fantastisch en boven verwachting. Vooral de mensen zijn supervriendelijk: van de taxi-chauffeur in Port Said tot de medewerkers van de haven van Aswan. We komen nog eens terug.
Klik hier voor wat foto’s.
Bert in the desert
Een van Robert’s wensen is “rijden door de echte woestijn” en dus niet over een pad, maar natuurlijk door het zand. Nu staat Tamara persoonlijk liever op een idyllisch strandje, maar wensen zijn er om in vervulling te gaan. En nu we er toch zijn!.
Dus van Cairo naar de Bahariya oase gereden (eerst nog even 2,5 uur wachten in een rij voor het tankstation op een beetje diesel, dat is hier op de bon). In Bahariya sliepen we bij Eden Garden Camp en daar konden we een 5-daagse trip onder begeleiding maken. Die trip ging van Bahariya dwars door de woestijn naar Dakla en zo combineerden we doorreizen met deze short-cut (praktisch toch). Ook hier nog 120 liter “zwarte markt diesel” geregeld.
Onze reisgenoten waren bedoeïen Mohamed en Ebede (kok) en dat waren 2 heel geschikte kerels met een flinke dosis humor. Daar houden wij van.
We begonnen rustig, door de Black Desert daarna de White desert en toen de zandduinen en deze laatste was meteen ook wel de pittigste. Het zweet stond regelmatig op Tamara’s voorhoofd en Robert moest toch wel hard werken in dat mulle zand. Natuurlijk ook een paar keer goed vast gezeten, maar met een beetje scheppen, rijplaatje onder de wielen, en wat duwwerk, kwamen we er gewoon weer uit. Erg leerzaam. De zandduinen met een hoek van “90 graden” vond Tamara echt niet top, maar Robert bracht ons altijd weer beneden, ook met zweethandjes hoor. Maar Sem en Tess eindigden altijd met een vrolijk “hopla”.
Onderweg zwommen Sem en Tess regelmatig in een oase en werd er voor ons een overheerlijke lunch bereid (dat was een sjieke bijkomstigheid van deze begeleiding). Wat er op tafel werd gezet was echt ongelooflijk, zo smaakvol. Zelfs de tonijn vond Sem heerlijk, hij noemde het alleen kip, dat gaf hem waarschijnlijk een beter gevoel. Einde middag zochten we een mooie plek en bouwden we daar ons kamp. Ver weg van de “gebruikelijke” plekken. Zo afgelegen dat we ze zelf nooit gevonden hadden. Wij sliepen in ons eigen huis, Mohammed en Ebede gewoon lekker buiten, zoals ze dat gewend zijn.
’s Avonds eens even een keer niet de kroeg in 😉 maar genieten van de stilte, de sterren en het kampvuur met hier en daar een vosje. Nooit geweten dat de woestijn zoveel verschillende landschappen kent (dit was nog maar een klein stukje) en de hele reis vonden we allemaal geweldig. Nog nog nog 😉
Met een beetje pijn in ons hart namen we gisteren afscheid van die 2 bijzondere mannen. Nu gaan we weer alleen koken 🙂
Hier staan een paar foto’s.
امشي زي المصريين
We beseffen het nog niet helemaal, maar we zijn dan toch echt in Afrika, het werelddeel waar het allemaal om te doen is. Fijn om te vertrekken uit Port Said. Er is niet heel veel anders te doen dan spreken met Egyptenaren (wat een vriendelijke mensen), vis eten (erg lekker en vers) en lopen langs het Suez kanaal. En “in een protestmars staan”, nog dagelijks zijn er protest-en (-jes) en die hebben allemaal als doel : “overheidsgebouwen”.
Laat nou het gebouw van de Port Authority zo’n overheidsgebouw zijn ;-). Robert heeft daarom twee keer (onder begeleiding van Egyptische “vriend” Eslam) midden in een demonstratie gestaan. En die twee keer was ook dat gemoedelijk voor “een westerling”.
Uiteindelijk na vier nachten Port Said vertrokken in de richting van Cairo. Het landschap verandert langzaam van groen naar zand en nog meer zand. Robert rijdt met een smile van oor tot oor door deze chaotische stad en weet zijn claxon inmiddels te vinden:
- 1x pep is: hier kom ik
- 2x pep is: nu moet je toch echt uitkijken makker!
- 1 continue pep is: OPZOUTEN!
We reizen naar Gizah, beroemd om haar piramides en sfinx maar dit deel is ook een grote stof en vuilnis bende (Terwijl een van Morsi’s drie beloften was iets aan het vuilnis te doen, dat is hem niet gelukt mede omdat de Egyptenaren er ook niet aan meewerken. Ze gooien werkelijk alles op straat en het liefst in de rivieren (dan zie je het niet)).
Voor Sem en Tess even geen school. Er is werk aan de winkel. Allereerst gaan we naar de Nederlandse ambassade voor een uitnodigingsbrief voor Sudan. Daarna naar de Ethiopische ambassade om de visa te regelen (“next day ready”, maar dat is 3 dagen later, vrijdag en zaterdag gebeurt er hier niet veel). Daarna naar het welbekende Tahrir plein, het is er rustig, om het Egyptian Museum te bezoeken. Dit museum maakt toch wel even indruk, wat een waarde in historie (en in geld volgens Sem) staat daar tentoongesteld.
We verblijven bij “Isis Garden Camp”. Helal / Sue starten daar (op een kleinschalige manier) een camp / resort / home stay en menig overlander weet de plaats dan ook te vinden. Helal en “zijn” Australische Sue, wonen inderdaad op een prachtig plekje. Mooie tuin met zwembad, dus kids ook blij. Sem en Tess spelen verstoppertje met Manel, Ahmed en Mesin onder af en toe briljant engels: “you ben”, “you tellen” en “buutfrie”.
Het dakterras biedt uitzicht op de piramides, heel mooi en indrukwekkend dat we er nu naast staan. Iedereen kent het plaatje maar we staan er naast en daar genieten we van.
Vrijdag zijn we, als echte locals (of toeristen zo u wilt) op een kameel naar de piramides en de sfinx gezweefd. Tess zat voor het grootste deel op een paard (die vindt ze liever). Zo langzaam begint het dan ook wel door te dringen dat we er echt zijn. Helaas begon het hard te waaien en daar houden kamelen niet zo van. Maar alles ging goed. De volgende dag zijn we naar Saqqara geweest en hebben daar het museum, de oudste step piramide ter wereld en diverse tombes bekeken. In de avond nog even naar een bedrijf waar ze essentiële oliën produceren (nooit geweten dat ze dat hier deden). Tamara (= een vrouw) moet natuurlijk wat kopen en dat wordt een Jasmijn olietje thuis. Maarrrr….geslapen als een roos op dat spul, ze werd zelfs niet wakker van het mooie gejengel uit de buurmoskee (in het midden van de nacht).
Daarna nog even naar de papyrus fabriek waar Sem en Tess hun naam in hiërogliefen op Papyrus hebben laten zetten.
Op zondag ons visum voor Ethiopie opgehaald en in de middag weer aan de Falafel / Fuul in de bekende souk Khan al-Khalili. Sem is inmiddels falafel-verslaafd. Sem en Robert hebben hier nog prachtige gallebaya hebben gekocht. In de avond van ons contact in Aswan gehoord dat het op dit moment heel lastig is om daar een visum voor Sudan te krijgen. Dus de volgende dag nog maar even op en neer naar Cairo. “Next day ready” is nu wel waar en inmiddels hoeven we tot Addis Abeba geen visa meer te regelen.
Nog ff chillen hier en dan gaan we donderdag in de richting van Bawiti (Black desert). Daar gaan we voor het eerst van ons leven een heuse oase zien.
De foto’s vind je hier