Nou, dat was hem dan die mooie cruise over Lake Nasser. Berucht onder reizigers en nu ook onder ons. Bij het inchecken in onze “First Class Cabin” waren de wijze woorden van Tamara nog: “het is niet zo goor als ik dacht dat het zou zijn”. Yep, we hadden een 2 persoons cabine en 2 dekplaatsen geboekt om zo flexibel mogelijk te kunnen zijn met Sem en Tess.
Een van de vervelendere dingen blijft steeds het wachten voordat wij eens gaan varen. Dat was met de boot naar Egypte al zo en dat bleek ook met de boot uit Egypte zo. Om 12:00 uur waren we weer braaf aanwezig om vervolgens rond 17:00 weg te varen. De reden van onze vroege aanwezigheid: het hebben van een ticket is geen garantie om te mogen opstappen. Bij de ingang zit namelijk nog iemand met een stempel met een teller en zodra die teller een bepaalde grens (500 dacht ik) over gaat is iedereen die er na komt aangewezen op een bootje later. Briljant systeem.
De hele middag en een groot deel van de avond hebben we op het dek doorgebracht tussen allerlei vreselijk lieve Soedanezen, een journalist uit Nieuw Zeeland die de reis naar Kaapstad op een “budget” manier maakt en er artikelen over schrijft en wat Japanners (contact liep niet lekker). En eigenlijk was het op het dek best goed, ware het niet dat er steeds meer dozen werden gestapeld voor onze voeten (ja, ook toen de boot al een uurtje of 3 voer). Uiteindelijk naar onze “”First Class Cabin” afgedaald voor een fijne nacht. We hebben er met zijn vieren in geslapen (Sem en Tess: heel goed, pa en moe: moe!).
Het voordeel van een “First Class Cabin” is dat je ook een “First Class” toilet hebt. Nou, dat weet iedereen en in de ochtend kon je die alleen nog veilig met lieslaarzen betreden.
De ochtend weer op het dek doorgebracht en rond 13:00 uur voer het schip de haven van Wadi Halfa binnen (en haven is daar dan wel een mooi woord voor ;-)). Fixer Magdi had al wat aanvangswerk gedaan met de invoer van onze auto (die 2 uur eerder was aangekomen), dus alleen de originele papieren moesten nog even worden gechecked. Met een uurtje hadden we de auto dan ook weer terug. Mazzelaars als we zijn. Magdi nodigde ons uit om de nacht voor zijn huis door te brengen, bij hem te dineren en te ontbijten. Dat was fantastisch en bijzonder gastvrij.
De volgende ochtend nog “even” registreren bij de politie alleen kwam Robert er al na 2 uur achter (fijn) dat de kapitein die de cruciale handtekening moest zetten een meeting in de “haven” had. Om half twaalf waren hij en wij (na inpakken van ons kamp) weer terug en hebben we de cruciale stickertjes in ons paspoort. Sudan ligt nu open voor ons.
Klik hier voor wat plaatjes.
