LRCH Reisverslag – deel 3
Land Rover Club Nederland (www.lrch.nl) De Land Rover Club Nederland, kortweg LRCH, is een vereniging van liefhebbers van het Engelse merk Land Rover. De club…
Kenya
LRCH Reisverslag – deel 2
Land Rover Club Nederland (www.lrch.nl) De Land Rover Club Nederland, kortweg LRCH, is een vereniging van liefhebbers van het Engelse merk Land Rover. De club…
Hippos[t]
We rijden weer terug richting Nederland. Althans, een klein stukje. Na een nachtje Nairobi vertrekken we richting Uganda.
Onze eerste stop is Lake Naivasha. We kamperen werkelijk aan het meer en slechts een schrikdraadje scheidt ons van de nijlpaarden. Weet dat een nijlpaard een vrij kort lontje heeft en je gewoon even in tweeën bijt als je in “zijn” weg staat.
Even niet nadenken over het feit dat de stroomvoorziening hier niet heel betrouwbaar is en dat dat schrikdraadje dan ook niet heel veel effect heeft. Maar goed, het plekje is er qua schoonheid weer eentje voor de top 10. 
En s’nachts is het helemaal feest. We horen de nijlpaarden brullen en zij die wakker zijn horen ook het vrolijk geplons wanneer ze terug het water in gaan.
We besluiten deze beestjes de volgende dag eens per boot op te gaan zoeken. Dat lukt al vrij snel en zelfs de kapitein is erg op zijn hoede. Los van het feit dat hij een eilandje nijlpaarden even bruut wakker maakt om te tonen dat ze echt vrij “grumpy” zijn. Helder ;-).
De dag erop rijden we weer verder, op weg naar Kisumu. Daar slapen we, op de campsite van een echt Afrikaans resort 😉 aan het Victoriameer. Na een onrustige nacht, veroorzaakt door blaffende honden (er lopen nijlpaarden over het terrein) staan we in alle vroegte op en koersen af op Uganda.
Ons verblijf in Kenia is daarmee na bijna 1,5 maand ten einde. Enerzijds vinden we het jammer om te vertrekken. De bevolking is zo vrolijk, het land is zo prachtig en is qua wildlife zo compleet. Anderzijds is het goed om verder te gaan anders komen we nooit in Zuid Afrika aan. Bewust hebben we stukken overgeslagen, nu hebben we een goed excuus om ook hier weer eens terug te keren.
Voor de laatste Kenia plaatjes klik hier …
Slangen en “bergen” olifanten
Spreek het woord “Snakepark” en er springen twee kinderen “ja ja ja”. Dus wij naar Maserani Snake Park, halverwege Lake Manyara en Arusha.
Heel handig, het snakepark heeft een campsite en als je die bezoekt mag je “gratis” het park in. Sem en Tess waren er niet uit te slaan en kwamen iedere keer weer enthousiast terug als ze een slang, krokodil of schildpad hadden vastgehad. Of de zeldzame gele baviaan een handje hadden gegeven.
Zo zit je in Tanzania en zo ook weer in Kenia. De weg terug naar Kenia liep door een mooie mix van savanne en vulkaanachtig landschap met af en toe een giraffe. De grensovergang ging, met visa’s in bezit, bijzonder soepel.
We reisden naar Amboseli National Park in Kenia om daar vanuit het noorden, met olifanten op de voorgrond, de Kilimanjaro te kunnen bekijken. Ze had al iets van zich laten zien toen we voorbijreden in Moshi maar daarna was ze continue in de mist gehuld.
Toch probeerden we het en niet zonder succes. Op de dag dat we aankwamen trok in de middag de bewolking weg en daar was ze. Goed om de hoogste berg van Afrika nu eens echt te kunnen bewonderen.
Amboseli is een bijzonder park. In en om het park leven zo’n 1200 olifanten en dat zal je weten ook. Werkelijk overal kom je deze “vriendelijke” beesten tegen. Zo ook die keer dat een jakhals twee olifanten liep te uit te dagen en deze twee vervolgens zo narrig warren dat ze het op ons voorzien hadden. Een van hen trok een sprintje richting onze auto. Nu hebben we gelukkig een Land Rover die net zo snel optrekt als een Ferrari, dus niets aan de hand. Op twee bleke kindertjes na dan ;-).
We zijn twee dagen gebleven en hebben het gehele park uitgekamd. Van de moerassen met buffels, nlijpaarden en olifanten tot en met de savanne met zebra’s, impala’s, gazelles, struisvogels en ja, olifanten.
En voor de afwisseling hebben we ook nog wat foto’s.
Life is a beach …
Zo, asfalt dus dat zal wel lekker opschieten van Nairobi naar Mombasa. Nou denk dat dus nooit in Afrika dat je via de weg kunt opschieten 😉
De “Mombasa road”, keurig geasfalteerd dat wel, maar de laatste jaren hopeloos in de congestie geraakt door vrachtwagens. En daar waar ze in NL een begrenzer op vrachtwagens moeten schroeven kunnen ze er hier beter een versneller inbouwen. Stel je voor, een tweebaansweg (ja, dus met tegenliggers) en dan vol met vrachtwagens die tussen de 20km/h en 60km/h rijden. Dus continue inhalen met ons stuur ook nog eens aan de verkeerde kant om het lekker te kunnen zien. Kortom, het schoot niet op en dus besloten we halverwege dan toch maar te stoppen.
Die stop was in Voi, naast Tsvavo National Park. We hadden geen zin om te kamperen en dus besloten we Tamara’s afdingkwaliteiten weer eens in te schakelen voor een overnachting in een lodge (we zitten nog buiten het seizoen). Dat werkte dus we hadden een “huis” met een veranda met uitzicht op de olifanten, buffels, etc. incl diner en ontbijt voor een prikkie. Het was even westers maar met erg Afrikaans uitzicht.
De volgende dag zijn we via Mombasa (dachten dat we de ergste verkeersopstoppingen in Nairobi wel gehad hadden, NOT) en de ferry naar Tiwi beach gereisd. Daar hebben we de auto letterlijk op het strand geparkeerd (kijk maar even naar de verlekkerende foto’s) en kon het vegeteren starten. Tamara droomde al in Amsterdam van een dergelijke plek tot nu was die droom nog niet bevredigd (op de een of andere manier voldeed het strand in Port Said hier niet aan).
Iedere avond zaten we aan een kampvuurtje (Sem en Tess maken ze tegenwoordig) met daarop een versgevangen visje of een maïskolf. Gezinsromantiek pur sang welke af en toe verstoord werd door een heel erg verfrissende tropische bui. We zijn hier een week gebleven en vervolgens naar Tanzania gereden.
Daar verbleven we aan het strand bij Pangani, een prima plek om Tamara’s verjaardag te vieren. Die startte met prachtig gezang en een ge-evolueerde versie van de eerste Fudge-taart. Sem en Tess hadden “kamp Holland” versierd en een hoger feestgehalte konden we hier niet maken. Rond de lunch zijn we met een dhow (lokaal zeilbootje) de indische oceaan opgevaren om te snorkelen boven het verder gelegen rif en “sand island” te ontdekken. Met name “sand island” is een pareltje. Bij eb komt het droog te liggen en hebben wij daar heerlijk gelunched, op krabben gejaagd en de meest prachtige schelpen gevonden, Een tijdelijk paradijsje dus voor deze bijzondere dag.
Na een paar dagen besloten we in beweging te komen en verlegden we de koers weer landinwaarts.
Voor wat bounty foto’s klik hier (Kenia) en hier (Tanzania).