Daar sta je dan met je bijna lege tank. In heel Fouriesberg (er zijn drie tankstations) is geen diesel te krijgen. Bij twee van de drie pompen omdat het op is en bij de derde omdat de pomp niet werkt. We hebben geen zin om terug te rijden naar Clarens en op Lesotho gokken we niet qua brandstof. De pompbediende van de laatste pomp belt met het depot en daar mogen we diesel komen halen. Dat is een mazzeltje en eerlijk gezegd is de pomp de mooiste die we ooit gehad hebben.
Met een uurtje vertraging rijden we richting de grens. Die gaat redelijk soepel en in een kwartier staan we aan de andere kant. We rijden 5 minuten en staan weer aan de kant, politie controle! „Gordels om?, check”. We zijn er klaar voor. Oom agent wil de paspoorten en ons rijbewijs zien. We zien hem nog even staren naar de voorruit. „Nee, geen licensedisc ;-)”. Dan maar checken of we een gevarendriehoek en een brandblusser hebben. „Yep, allemaal in ons bezit!”. Het is de zoveelste controle in Afrika en ze gaan als we niet te hard rijden bijna allemaal soepel.
Daarna gaat het omhoog en snel omhoog. Binnen no-time rijden we over onze eerste pas en we besluiten daar een koppie koffie te zetten. Lesotho is nu al mooi en het echte werk moet nog beginnen. We rijden een prachtige route door de Drakensbergen. We rijden tussen 2900 en 3200 meter hoogte (the roof of Africa) en af en toe valt de weg naar beneden of schiet hij weer omhoog. Zonder afwisseling zijn deze passages steil!. We rijden door schapenkuddes en passeren kleine dorpjes. De mensen dragen bijna zonder uitzondering een Basotho deken. Deze deken heeft een belangrijke traditionele waarde en vertelt veel over de drager en de gelegenheid.
Tijdens onze lunchstop komt een jonge vrouw met haar kinderen kijken wat er nu weer geland is. Zij en alle kinderen van het dorp lunchen mee en ze zijn werkelijk te lief voor woorden. We zijn weer terug in het „echte” Afrika.
We besluiten te stoppen in Molumong omdat daar een guesthouse schijnt te zitten. De weg wordt echter steeds slechter (gravel + gaten) en de laatste kilometer spant echt de kroon. We hadden net zo goed een willekeurige route het ravijn in kunnen nemen. Grote delen van de weg zijn weggespoeld en we balanceren de Land Rover over de keien en langs de gaten. Hier is ze uiteindelijk voor gemaakt en zonder schade bereiken we onze slaapplek.
De lucht is inmiddels lekker dreigend en de volgende regenbui komt eraan. Het blijft een lange tijd regenen en na een bord pasta en wat beppen met twee andere reizigers kruipen we onder onze eigen deken.
De volgende morgen schijnt de zon. Gelukkig want wij gaan richting de Sani Pass en het is wel fijn om te zien dat je naar beneden valt ;-). De Sani Pass is de enige doorgang voor voertuigen van Lesotho naar Zuid Afrika door de Drakensbergen en is legendarisch. De weg naar de pas is van gravel en zo steil dat je niet wordt toegelaten zonder een 4×4. Hier en daar liggen er resten van auto’s die het in de scherpe bochten (net) niet haalden.
Maar eerst moeten we die kilometer terug naar de „weg” rijden. Met een koude motor rijden we nog voorzichter (en in lage gearing) terug naar boven. De regen heeft het allemaal geen goed gedaan maar we komen zonder kleerscheuren ook weer boven. De laatste 40 kilometer over gravel naar de Sani Pass gaan soepel en boven op de pas hebben we een paar foto momentjes. Voordat we naar beneden rijden drinken en eten we nog wat in de hoogste kroeg van Africa. Het uitzicht is prachtig, de lucht is helder en we zien een smal weggetje Zuid Afrika inkronkelen. Die gaan we rijden.
Na een snelle formele exit uit Lesotho rijden we naar beneden. Het is zo steil dat we continue in lage gearing moeten rijden om niet te veel snelheid te maken. En nog moeten we regelmatig op de rem. Onderweg nemen we een aantal haarspeldbochten die onze auto niet in 1 keer kan nemen. Tamara heeft het zweet in haar handen en Robert heeft geen tijd om te zweten ;-). Wat is dit leuk (en spannend).
Onderaan tijdens een pauze introduceert Tess een nieuw begrip: „Sani plassen” en dat moet in de praktijk gebracht worden ;-).
We stoppen niet veel verder en hebben een geweldig uitzicht op de doorgang in bergen waar we in de middag min of meer van af zijn gevallen. We bieren en braaien met een prachtige zonsondergang en Sem en Tess steken voor de verandering weer eens een vuurtje.
Klik hier voor de foto’s
Klik hier voor meer informatie over de weg naar de Sani Pass.
Oh wat leuk.. Heb mooie herinneringen aan de sani-pass maar vooral aan de hoogste kroeg in Afrika. Bijzonder vriendelijke mensen.. Het is alweer een paar jaar terug maar wat een land.. Zelfs in de winter (onze zomer) is Drakensbergen uitnodigend! Have fun..