We moesten er toch een stukje van rijden, de magische Skeleton Coast in Namibie. Deze kust heeft zo’n gezellige naam omdat, nadat je vergaan was met je bootje en je blij was dat je het strand had gehaald, je alsnog dood ging. Je stond immers aan de rand van de Namib woestijn en die is best groot.
We besloten niet alleen het stukje van Henties Bay naar Cape Cross te rijden (tourist area) maar een langer stuk. Vanuit Twijfelfontein zijn we naar het noordelijk gelegen Sprinkbokwasser gereden waarvan het nog 40km naar de kust was. Vervolgens zijn we vanaf daar zuidwaarts gaan sturen naar Cape Cross, zo’n 180km door het grote niets.
Je voelt de desolatie meteen. We waren op zoek naar scheepswrakken maar de zee kan hier zo wild zijn dat er na een paar jaar al niets meer van over is. De eerste twee wrakken vonden we dan ook niet. Maar niet getreurd er liggen er genoeg en het was fijn om weer terug in de woestijn te zijn. En dan de temperatuur, 20 graden, zo koud hadden we het in tijden niet gehad!
Na een uurtje vonden we de eerste restanten van een wrak (Benguala Eagle, 1975) met daarnaast een allenige zeehond. Prachtig om die vergane schuit zo in het zand te zien liggen. Sem en Tess genoten van het spookachtige van zo’n dode boot. Even later vonden we het tweede wrak (Stormkus, 1977). Van deze boot was zo mogelijk nog minder over. We besloten op deze plek te lunchen en terugkijkend landinwaarts konden we ons een beetje indenken hoe hopeloos de aangespoelde bemanning zich heeft moeten voelen. Er was niets.
De avond brachten we door op een campsite bij de zeehonden kolonie van Cape Cross. We lagen vroeg plat want we bevroren ongeveer. Tijd voor een filmje in de tent.
De volgende ochtend hebben we de zeehondenkolonie (de grootste ter wereld) bezocht. Indrukwekkend om de duizenden zeehonden over elkaar te zien buitelen, zonnen en brullen. Vooral de mannetjes hadden het erg druk om hun gehele harem (en territorium) voor de andere mannetjes te beschermen. Regelmatig probeerden ze met hun kolossale lijven en veel gebrul indruk op elkaar te maken. Groot geweld bleef eigenlijk uit ook al misten sommige mannetjes happen uit hun lijf.
De massale geboorte was net achter de rug en het lag vol met jonge zeehondjes. Ook een groot aantal dode. Dood omdat ze zijn platgedrukt door andere zeehonden (mannetjes) of zijn aangevallen door jakhalzen of bruine hyena’s. De meeuwen genoten van de restjes.
We hadden het geluk dat de wind de goede kant opstond. Af en toe tijdens windstilte kwam er een beetje van de geur op ons af en geloof ons: daar wil je niet teveel van inademen. Na een uurtje van dit fenomeen te hebben genoten zijn we verder gereden. Op zoek naar ons volgende wrak.
Dat werd de meest complete boot tot nu toe. Logisch want ze (de Zeila of Hangana) was pas in 2008 vergaan. Fotogeniek als scheepswrakken zijn hebben we ook hier maar een paar “been here too” plaatjes geschoten. Dit was voor nu even het laatste wrak tot aan Swakupmund. In Swakupmund gaan we een paar dagen chillen in de koelte en …. wienerschnitzels eten ;-).
Klik hier voor wat foto’s
