Natuurlijk gaan wij het historical circuit even rijden. Axum schijnt bijzonder relaxed te zijn, heeft de Stellea Fields en het bad van koningin Sheba ;-).
Daarna rijden we dan vanuit Axum op het gemak recht naar beneden richting Lalibela. Zo rijden we niets dubbel, zitten we midden in het natuurschoon en hebben we ook nog een beetje avontuur (er is immers geen asfalt). Koninginnedag in Addis halen we toch niet meer.
Dus wij vanuit Debark naar Axum gehobbeld (om 7 uur vertrokken). Direct na Debark stopt het asfalt om net voor Shire (en dat is 160 km verder) weer te beginnen. Onze gemiddelde snelheid duikelde naar 20-30km/h (en op sommige stukken naar boven zelfs naar 5km/h). Lieve mensen, de weg is niet echt best en dan vooral de stukken waar ze een weg aan het aanleggen zijn. Regelmatig staan we stil omdat de weg versperd is met rotsblokken, een vrachtwagen of een graafmachine. Vooral die laatsten zijn leuk. Zij dwingen je om dat stuk dat je net met angstzweet naar boven hebt gereden achteruit weer terug te rijden. Maar ach, Axum hebben wij levend (en op dezelfde dag) gehaald. We hebben alleen af en toe de voordeur moeten vastschroeven.
Axum blijkt inderdaad leuk en de “Faranji (vreemdeling)” gekte valt hier wel mee. We ontmoetten Luuk en Merel weer en besluiten eens een mailtje naar de NL Ambassade in Addis Ababa te sturen. Een kleine check wat er te doen is op 30 april. Binnen een half uur hebben we een uitnodiging voor de “inhuldiging” en het “oranjebal” in tha pocket. Gezamenlijk besloten we er voor te gaan. Voor het eerst in 4 maanden hadden we een planning en meteen haast.
De weg van Axum naar Lalibella kent wederom geen asfalt en strekt zich uit over 394km uit maar is werkelijk beeldschoon. Na ca 120 km duikelt de weg naar een hoogte van 1300 meter en verandert het landschap dramatisch. We rijden rond in een half-woestijn, weer lekker werrem en droog. Onderweg zien we enorme baobabs, apen, veel vogels en mannen die slangen doodslaan ;-). Bij Lalibela stijgen we weer naar 2600m en wordt de temperatuur weer erg prettig.
Lalibela is bijzonder. Volgens de Lonely Planet “Christianity in it’s rawest form”. En dat is waar. Je voelt de spiritualiteit in het gehele dorp en in het bijzonder om en in de uit de rotsen gehakte kerken. We (en dan met name Sem en Robert) hebben bijna alle kerken bezichtigd. Sem en Tess hebben nog een koffieceremonie “gemanaged”. Bonen gebrand en gestampt, popcorn gegeten en pa en ma natuurlijk verse koffie gedronken. Verder hebben we ongeveer 36 keer een pepper steak gegeten.
Van Lalibela naar Lake Hayk reden we door het ergste stukje Ethiopie qua Faranji gekte. Continue: “You you you”, “money money money”, “pen pen pen”, soms op het agressieve en maniakale af. Niet leuk maar wel de werkelijkheid.
Bij Lake Hayk hebben we een nachtje gekampeerd op werkelijk 10 meter van het meer. Er was een huwelijk aan de gang en de foto’s van het paar zijn naast en met onze auto (en kinderen en koninginnedag hoed) gemaakt. Leuk om naar te kijken tijdens de afwas ;-).
Lake Hayk is prachtig, het meer zit vol met pelikanen en de lucht met marabu’s. Nog bijzonderder waren de enorme speakers die overal langs de kant stonden en muziek galmden. Gezellige drukte al met al.
Na een toch nog rustige nacht zijn we de volgende dag richting Addis Ababa gereden. Wederom een spectaculair mooie route die zich afspeelde op hoogten tussen de 2000 en 3100 meter. Het ging allemaal niet snel en aan het einde van de middag reden we een chaotisch, druk en voor de helft opgebroken Addis in.
We made it in time, het hysterisch rondje is voorbij. Tijd voor een biertje.
Voor meer foto’s klik hier
Tussendoor genoten we van lekkere koffie en franse croissantjes (La Parisienne), zwommen we nog maar eens bij het Sheraton, aten we heerlijk Indiaas, dronken we regelmatig een St. George en werkten we voldoende schoolwerk weg. Robert is samen met Merel en Luuk nog een avondje cocktails gaan drinken in Stockholm. Een hippe tent vol erg leuke Ethiopiers. Helaas lag hij de volgende dag een beetje brak op bed ;-).
