In Dubrovnik kwam de regen. En niet zo’n beetje ook. Dus vertrokken naar Montenegro, Kotor om precies te zijn. En lieve mensen: ‘Kotor is er weer eentje, een sprookje om te zien”.
Alleen bleef het regenen en niet zo’n beetje ook. De eerste dag ongeveer 23mm en de tweede dag 40mm. En dat is veel. Overal van de bergen gutste het water naar beneden. Gelukkig is de zee niet zo snel vol ;-).
We gaan dus op weg naar de Griekse zon. Via Albanië waar we in Tirana overnachten naar Thessaloniki (zijn we nu). Interessant om te zien wat er gebeurt als je de grens tussen Montenegro en Albanië oversteekt. Je gaat 50 jaar terug in de tijd. Ezels die karren trekken, winkels van kratjes en karrensporen als hoofdweg (max. snelheid in 90% van de tijd: 40km/u).
En dan Tirana. Het verkeer is een gekkenhuis. Sterker, autorijscholen leren de mensen hier om op het midden van de weg te gaan slingeren, de bocht lekker ruim te nemen en maar gewoon de straat op te rijden als je daar zin in hebt. Afijn, niets vergeleken met Afrika, maar zo komen we alvast er lekker in.
De regen bleef, dus wij niet en doorgereden via Lake Orid naar Griekenland (Thessaloniki).
Dat was een bijzondere start. Een jaar lang lopen alle voorbereidingen op rolletjes en op het moment suprême wordt het gehele gezin goed ziek, allemaal tegelijk! Dus daar liep ik dan met mandarijntjes, neusdruppels, pillen en hoestdrankjes door het huis. Maar ook moesten er slaapzakken, schoolspullen, inlegkruisjes en plaskokers worden ingepakt. Robert negeerde ook zijn griep en moest vlak voor vertrek nog wat veringen aanpassen bij Teije. En er moest natuurlijk nog een auto opgebouwd (en ingepakt) worden in de stromende regen samen (met Lex).
