LRCH Reisverslag – deel 4
Land Rover Club Nederland (www.lrch.nl) De Land Rover Club Nederland, kortweg LRCH, is een vereniging van liefhebbers van het Engelse merk Land Rover. De club…
Uganda
LRCH Reisverslag – deel 3
Land Rover Club Nederland (www.lrch.nl) De Land Rover Club Nederland, kortweg LRCH, is een vereniging van liefhebbers van het Engelse merk Land Rover. De club…
Even meters maken …
We zijn op doorreis, het ritme zit er goed in, ’s morgens vroeg les en dan door naar de volgende bestemming anders komen we nooit verder met al dat geluier :).
Na wat Rolexen en Samosa’s van de straat te hebben geplukt komen we in Fort Portal aan. Daar werd er door Sem en Tess actief gevoetbald en verstoppertje gespeeld met het halve dorp. Tamara zorgde voor de versnaperingen en de tortilla, frittata en worstjes werden door alle kindjes met smaak opgegeten.
De volgende middag hebben we de grootste dagelijkse afstand afgelegd, wel 24 km. We rijden naar een van de kratermeren bij Fort Portal, lake Nkuruba. We staan op een klein kampje werkelijk op de kraterrand. Erg pittoresk. In de middag maken we een mooie wandeling door het bos naar de “Top of the World” alwaar we nog drie andere kratermeren kunnen zien. Het ligt er hier echt vol mee.
Hierna door naar Queen Elizabeth NP en daar hebben we (zo’n beetje op de evenaar) geslapen. De volgende dag zijn we door het national park (de gratis wegen) gereden. Hier reden amper auto’s dus stoken er hele kuddes olifanten, kopp (soort hert) en wrattenzwijnen de weg over. Tot groot plezier van Sem want hij baalde er van dat we het park niet echt gingen bezoeken. We bewaren er nog een paar voor later. Net als de gorilla’s, hiervoor is het niet mogelijk een ticket te krijgen indien je jonger bent dan 15 jaar. Solidair als we als ouders zijn, besluiten we om in 2021 terug te gaan.
Bij Lake Bunyoni mogen we weer chillen en dat kan hier goed. Het grote meer, heeft allemaal kleine eilandjes, wat het heel leuk maakt om te kanoën. De camping heeft een gezellig restaurant en er is een duikplank. Verder zijn er vrachtwagens vol overlander-toeristen, die in 2 weken half afrika zien. Die vertrekken heeeeeel vroeg in de morgen en doen dat het liefst met zo veel mogelijk herrie. Echt ongelooflijk hoe die gasten zich gedragen.
Maar toch, we blijven hier, want we moeten wachten op onze toestemming om Rwanda in te gaan. Het weer wordt grimmiger en de regen en de donderslagen boven ons hoofd zijn niet mis. Ons kleine tentje blijkt (staand in het midden van de bergstroom) aan de onderkant toch minder waterproof te zijn als destijds in de folder werd beschreven, Tamara en Tess lagen op een zeiknat matras en dan is het romantische er meteen af om eerlijk te zijn. Overdag duurde het lang voordat het opklaarde, dus de kids hebben zoveel school moeten doen dat ze straks zomaar weer 3 weken vrij kunnen zijn 🙂
De visa van de kinderen zijn binnen no time binnen, maar ze willen niet alleen naar Rwanda. En na nog eens 2 dagen wordt ons wachten beloond, en de ouders mogen ook mee. We gaan direct! We hebben zin om verder te gaan en we gaan nu niet meer met z’n vieren verder maar hebben een vijfde familielid: Martin, Martin de Muis, een verstekeling aan boord van onze Land Rover. Hij heeft het goed, er ligt genoeg en wij kunnen hem niet vinden. Als het daarbij blijft in Afrika dan zijn wij tevreden.
Klik hier voor wat foto’s
Waaaterrrr, overal water…
Het gaat gebeuren….we gaan nog een keer die hobbelweg rijden, want de Murchison Falls willen we niet overslaan. Het zijn tenslotte de krachtigste watervalletjes ter wereld aangezien de Nijl hier door een gangetje van 6 meter wordt geperst. Bovendien is Hemmingway hier neergestort met zijn vliegtuig en spelen de falls een hoofdrol in de film African Queen.
We slapen nu dan wel bij die tip van die overlander en 
het is een stuk beter, bedankt Bryan.
Nee he, de volgende dag is Sem aan de beurt met zijn koorts. Het lijkt wel of er een vloek hangt op de Murchison Falls. De koorts is niet alarmerend hoog en Sem gedraagt zich toch anders dan Tess vorige week.
We kijken het even aan en vertrekken in de middag per boot over de Nijl naar de watervallen. Nu weten we het zeker….een Nijlpaard is terecht vernoemd naar deze rivier. Normaal gingen wij gewoon één nijlpaardje “Tanja” bezichtigen in Artis. Nu keken ze links, rechts en overal met die opstekende bolle oogjes vanuit het water naar ons. Heel indrukwekkend om er zoveel bij elkaar te zien.
Het was heel leuk het “wildlife” eens vanaf het water te bekijken. De combinatie olifant, krokodil, hartenbeest, bee-eater, buffel, nijlpaard, visarend maakt het tourtje over de Nijl heel bijzonder. En dan hebben we het nog niet over de Murchison Falls zelf gehad. Ongelooflijk om te zien wat een enorme rivier er uit dat spleetje in de bergen geprest wordt. Van afstand maakte de waterval al indruk, kan je nagaan als je besluit eronder te gaan zwemmen.
Sem houdt zich bijzonder goed ook al krijgen we op de terugweg nog een onweersbui over ons heen (mensen met koorts moet je immers goed koelen).
De volgende dag was Sem weer zo fris als Sem kan zijn. We rijden een prachtige route over karrensporen langs kleine dorpjes naar Lake Albert. Daar gaan we nog eens wat water bekijken. En omdat Robert en Sem zo graag naar Congo wilden, maar de rest van het gezin niet, keken we speciaal vanuit de tent uit op de Blue Mountains in Congo.
In de avond zien we een fantastische zonsondergang, we lieten onze typisch Oegandese gebakken aardappels en hamburger graag even staan om dit spektakel te bekijken.
In de avond was het meer gevuld met tientallen lichtjes van vissersbootjes en met dat beeld zijn wij heerlijk gaan slapen.
Wat meer leuke plaatjes
Kampala retour …
De volgende Afrikaanse hoofdstad, dussss… files en weer alles te koop. We slaan vlees, kaas, salami en niet te vergeten Nederlands brood in. Wat een feest!
Lang verblijven we niet bij Red Chilli, want we hebben nog meer te zien in Oeganda. We rijden naar Murchinson Falls en hebben een goede tip van een andere overlander gekregen om te overnachten. Die slaan wij eens lekker in de wind en nemen een andere campsite. Nooit doen…want waar we terecht kwamen was teleurstellend.
Het goot en Tess kreeg koorts. Niet spannend zou je zeggen, toch maar even naar de plaatselijke kliniek en die zag eruit zoals je het je in Afrika voorstelt. Robert heeft de arts thuis opgehaald, zodat zij het malaria-testje bij Tess kon afnemen. Het was negatief, maar ons ouder-gevoel was niet gerustgesteld door die simpele “predictor” test. Bovendien zaten we 6 uur rijden van een serieus ziekenhuis.
De volgende morgen de knoop vroeg doorgehakt en met een meisje met koorts weer terug naar Kampala gereden voor een “heuse” test. Achteraf misschien wat overdreven want Tess’ haar koorts nam met het uur af, ondanks de hobbelweg. Maar de watervallen gingen voor nu aan ons voorbij. In Kampala bleek Tess’ haar tweede test weer negatief en nu geloofden we het wel. Wel had ze Giardia, ook geen kattenpis. 5 Pilletjes slikken en ze deed het weer.
Eef en Drees (die we kennen van onze Lake Turkana route) schoven aan bij Red Chilli en we hebben 4 supergezellige dagen met hen doorgebracht.
Gelachen om flauwe Belgische grappen en wel hele grappige Nederlandse :-). Verder hebben Dries en Robert “groot” onderhoud aan de “machientjes” uitgevoerd zodat deze er weer een paar duizend kilometer tegenaan kunnen.
We gaan dit lieve stel zeker missen maar toch hebben we ze achtergelaten in Kampala waar zij voor langere tijd gaan werken. Wij moeten nu toch echt eens die Murchinson Falls gaan bekijken, toch?
Hier staan wat foto’s