Africa here we come

Het is zover, op een mooie donderdag in februari kregen we te horen dat we ons om 2 uur moesten melden bij Remon travel. Onze boot zou vertrekken naar Port Said. Wat een opwinding (niet alleen bij ons ook bij Remon travel), het was immers 12 uur toen we het hoorden, snel spullen inpakken, koekjes, crackers en water inslaan en uitchecken uit het hotel. Echter om 14:00 hoorden we dat het iets later zou worden, datzelfde hoorden we om 16:00 uur. Maar om 19.00 uur ging de boot toch echt. Nou nee hoor, het waaide te hard en de boot mocht de haven niet in. Het werd dus nog een paar uur later (misschien wel midden in de nacht).

Weer ingechecked in het hotel en met “het zwaard van Damocles” boven het hoofd naar bed. Je weet immers maar nooit. De werkelijkheid was dat we onszelf de volgende dag om 14:00 in de haven meldden en de boot uiteindelijk al om 22:30 vertrok ;-). Dat was lang wachten in een best wel saaie haven. Maar samen met honderden Syrische vluchtelingen gingen we dan eindelijk.

IPHONE 2013 02 15 14 17 42

Onze hut was eenvoudig, maar we hebben heerlijk geslapen. Om half acht riep een matroos ons voor het ontbijt, maar Sem, Tess en Tamara konden nauwelijks lopen, de zee was wild en de evenwichtsorganen werden op de proef gesteld. Robert vermaakte zich kostelijk met zijn Syrische vrienden, terwijl de rest van de familie plat op bed lag of op het dek aldoor naar de horizon zocht.

Na de lunch werd de zee rustiger en begaf ook de rest van de familie zich onder de mensen. Na het avondeten was er nog geen land in zicht. Nog maar een keer slapen, nou ja, slapen, matroos Achmed hield ons via de luidspreker wel wakker. Om 01.30 uur werd Mr Robert (nogal stressy) opgeroepen voor het afhalen van zijn visa/paspoorten en mocht de auto het parkeerterrein opgereden worden. Leuk als je de enige westerling aan boord bent, iedereen roept je en wijst je waar je heen moet.

IPHONE 2013 02 17 00 39 23Gelukkig had Robert in Turkije al contact opgenomen met fixer Eslam. Hij zou ons helpen de auto door de douane te loodsen. Dit is voor een Europeaan die geen Arabisch spreekt (en leest) nogal een gedoe dit te regelen. Bij aankomst eerst de auto naar een duister parkeer terrein gereden en daarna naar het hotel waar we om 03:30, na wat boterhammen Nutella ons bed in konden duiken.

De volgende morgen stond Eslam keurig op tijd in ons hotel. Tamara bleef achter met de kids. Na een paar een uur was Robert weer terug, zonder auto helaas. De bill of lading was niet in orde, wat zoveel betekent als dat er nog geen bewijs was dat onze auto ook wel echt op die boot had gestaan. De volgende dag hebben we een “nieuwe” gekocht (gaat sneller) en hebben we het nog eens bij customs geprobeerd. Alleen, werkt Customs (zeker in deze periode van stakingen) alleen als het hen uitkomt en ging het luikje naar beneden toen ze Robert zagen :-). Vandaag weer staking. Morgen dan maar.

OK, blijven lachen, we vermaakten ons met cafe latte en rummikub (in tijden niet zo vaak gespeeld). Port Said hadden we inmiddels wel gezien. De dag daarop is het dan wel gelukt  en in no time was Robert terug (ondanks staking en met wat extra dollars). We hebben een prachtige nummerplaat: voor een westerling te lezen als LOVE. Dit kan geen toeval zijn.

Göreme, Iskenderun & Arsuz

Tess wilde zo graag een middagje paardrijden op haar verjaardag, en als je kind het leuk heeft, hebben de ouders het ook leuk :-), dus…op naar Göreme (daar kan het). Het is een vulkanisch gebied waar jarenlange erosie de verschillende steensoorten heeft uitgesleten. Dat zorgt voor een bijzonder landschap. Mensen hebben in het verleden (tot 1950) gewoond in de huizen en kerken die zij in de rotsen hebben gebouwd. Ook onze slaapplaats was in zo’n uitgehakte grot.

Cappadocia is precies de goede omgeving voor een tochtje op een paard, vooral als je van je leven nog niet op zo’n beest gezeten hebt. Tess had haar little pony heel natuurlijk onder controle, Robert en Sem leken af en toe op Zorro. Ik moest er met man en macht opgehesen worden en ik zag zijn manen tijdens het heuvel afgaan wel van heel dichtbij. Maar het was enig,

Göreme, Cappadocia, TurkeyEen luchtballonvaart zou toch ook wel leuk zijn en slim als we zijn “gaven” we Tess dat ook voor haar verjaardag ;-). Maar Tess hield nog even de boot af, omdat ze bang was dat ze in een boom zou landen. Na 3 dagen plaatjes kijken en op haar inpraten hoe leuk het is, ging ze overstag, nee we hebben haar niet gedwongen. Wat je dan ziet, is echt fantastisch. Moet je toch een keer hebben meegemaakt.

Net voordat we de tickets voor Port Said wilden boeken, werd het erg onrustig in die stad, nog maar even wachten en Göreme was hiervoor een prima verblijfplaats. Sem en Tess speelden veel met hun vriendin Sultan, een erg loopse Duitse herder. Overal waar zij gingen, was Sultan ook en zij wachtte keurig netjes voor het restaurant tot ze klaar waren met eten.

Na een dag of 10 wilden we toch echt door, Port Said is weer rustig en na uren speurwerk of we er echt wel terecht kunnen, reizen we af naar Iskenderun voor onze tickets. Iedereen is hier chill en op het reisbureautje al helemaal. Bootje gaat morgen, bootje gaat morgen niet, bootje gaat een dagje later, bootje gaat heus een keer. Nu zijn we meer dan klaar voor onze overtocht en bidden we dat ons bootje nu echt vrijdag gaat overvaren.

Iskenderun ligt vlak bij Syrië (wat in de buurt is van “onze” patriots). Het kent wederom veel bijzonder vriendelijke Turkse bewoners en heeft ook veel speeltuinen (nu wel handig). Verder is er in Iskenderun niet zo veel te doen. Het gebeurt met name in Antakya maar daar gaan we niet meer heen. We zijn nog wel even in Arsuz geweest en dat is een mooi kustplaatsje. Daar hadden we een “bush” lunch op een pier en hebben Robert en Sem nog eens een hengeltje uitgegooid. Zonder al te veel resultaat (behalve dat ze nu geen lood zijn kwijtgeraakt).

Onze volgende berichten zijn vanuit Afrika, we hopen nog voor kerst 2013 🙂

De foto’s vind je hier.

Constantinopel is een leuke stad ;-)

Het was 1997 toen wij voor het laatst in Istanbul waren. Op de een of andere manier heeft Istanbul dezelfde aantrekkingskracht op ons als New York. Deze stad leeft, en hoe!

Bosphorus, Istanbul, TurkeyOns hotel stond midden in Sultanahmet, dichtbij veel activiteit. Sem en Tess hoorden voor het eerst in hun leven een moskee door een stad galmen, dat vonden ze hilarisch en werd ’s avonds in bed nog even dunnetjes nagedaan.

Toch pasten ze zich snel aan, daar waar ze in Holland nog geen ander voer aanraken dan “het bekende”, werden nu kastanjes, maiskolven, stoofpotten, kebabs en linzensoepen gegeten. Zelfs het Turks fruit werd geproefd. Afijn, voor de mensen die onze kinderen wat langer kennen dan vandaag, wat een mijlpaal!

Onze dagen startten met juf en meester spelen en daarna de stad in. Als eerste natuurlijk de Hagia Sophia en de Blue Mosque. De Grand Bazar voor de aanschaf van onze “wakende ogen”. Ook zijn we nog in een Hamam geweest, waar de meiden genoten van scrub, oliën en massage. Sem vond het aanvankelijk allemaal iets minder leuk, hij was bang dat de “wassers” hem met kokend water zouden afspoelen. Maar hij lag uiteindelijk toch stralend te zweten tussen een aantal harige Turken.

Topkapi Palace, waar de op 5 na grootste diamant ter wereld ligt is een indrukwekkend paleis. Hier stelde Sem weer vaak zijn befaamde vraag: “hoeveel kost dat dan?”. Verder zijn wandelingen langs de Bosphorus erg spannend. Door de lekkere broodjes vis en omdat Sem regelmatig de hengel mocht overnemen van een van de lokale vissers.

Voor ons Egyptische visum reisden we af naar de wijk Bebek. Twee minuten te laat, helaas, morgen nog eens proberen. Alle info verzameld, dachten we. Volgende dag ook geen visum voor ons. Het was ineens erg druk op ambassade, dus de levertijd werd een paar dagen in plaats van “same day ready”. Afijn, dan maar een bakkie koffie en Bebek is een leuke wijk. Hier aan de Bosphorus ving Sem zijn eerste vis!

Istanbul, Turkey

Ook nog een middag in Azië geweest met de ferry vanaf Eminönü naar Üsküdar. Aziatisch Istanbul is echt anders, leuk om te zien. Terug in Europa hebben we door de wijk Beyoglu, dat vol ligt met allerlei vintage spullen, gestruind. De auto puilt uit dus nu kon er even niets mee.

Verder hebben we de Galata brug (over de Gouden Hoorn) meerdere malen overgestoken. Belangrijkste reden: het staat vol met vissers waaronder Sem ;-).

Als laatste uitje hebben we Medusa bezocht in de Basilica Cistern. Over Medusa had Tess voornamelijk heel veel vragen, hoe ze daar dan kwam, waarom dat slangenhaar en had ze echt zwarte ogen waar je niet in moest kijken omdat je anders in een steen zou veranderen? Ze heeft gelukkig gewoon geslapen die nacht.

Jammer om weg te gaan uit Istanbul maar we willen door naar Afrika. Een week Istanbul moet voor nu genoeg zijn. Op naar Ankara, waar we alleen overnachtten. Daarna Göreme (Cappadocia) waar we Tess haar 7e verjaardag vieren.

Voor een paar foto’s klik hier.

Thessaloniki

Het is al weer even geleden maar we leven nog. Nu even een korte update met wat foto’s over Griekenland (en dan met name Thessaloniki). Later weer meer.

Vanuit Albanië zijn we in één keer naar Thessaloniki gereden en daar was de zon weer. We verbleven in een appartement (lees: woning) midden in het centrum en hebben ons dan ook bijna een week prima vermaakt. Veel gelopen, veel café, veel school en hier en daar wat cultuur [byzantijnse bouwwerken, white tower, dansvoorstellingen, etc.].

Daarna Alexandroupolis, slechts een overnachting. Daar hebben we wat gevoetbald op het strand en heeft Sem gevist. Nee, ook daar nog niets gevangen.