LRCH Reisverslag – deel 1

Land Rover Club Nederland (www.lrch.nl) De Land Rover Club Nederland, kortweg LRCH, is een vereniging van liefhebbers van het Engelse merk Land Rover. De club…

Khartoum en het vertrek uit Sudan

En toen was daar de hoofdstad van Sudan, Khartoum. Wat een leuke en relaxte stad is dat en in Khartoum hadden we wat ontmoetingen staan.

REL7D 2013 03 29 17 33 54

Allereerst met Nelleke en Bart, de ouders van Saskia D. (;-)). Zij wonen en werken in Khartoum en zijn zo vriendelijk ons te ontvangen en wat bijzondere dingen van de stad te laten zien. Met hen zijn we naar de Twirling Dervishes bij de Hamed Al-Nil moskee geweest, mannen die ter ering van hun “leider” iedere vrijdag bijeenkomen op de begraafplaats naast zijn tombe. Ze voeren een reeks van dansen uit, waaronder de beroemde “draai om je as-dans” (onze naamgeving).

REL7D 2013 03 30 12 17 13

Verder hebben we de kamelenmarkt van Ondurman bezocht al waren er die dag meer stieren dan kamelen. Maar een indrukwekkend spectactel, te meer omdat het 40+ graden is en die markt eigenlijk gewoon in de woestijn is. Sem, als echt alfa-mannetje, vond het prachtig om tussen de beesten te lopen. Tess ging liever ergens in de schaduw zitten met een theetje.

Nelleke had aangegeven dat, indien we besloten langer te blijven in Khartoum, ze wel gehaktballen voor ons wilde maken. Nou, met een dergelijk aanbod is het besluit langer te blijven zo genomen. We combineerden onze verlenging met een verhuizing van de “Blue Nile Sailing Club” naar het huis van Ben en Katalijne (en kids). We waren hen al in Dongola tegengekomen en nu in Khartoum weer. We genoten van de gastvrijheid, de wijn, het gekoelde huis en de kids van elkaar.

REL7D 2013 03 29 17 30 38

We regelmatig zwemmen in het zwembad van de Greek Club of van de NL ambassade (waar we ons op uitnodiging van Ben konden koelen). Verder hebben we de souk van Ondurman bezocht en heeft Tamara daar de Sudanese versie van het “bavaria jurkje” gekocht. De laatste ochtend in Khartoum hebben we het National Museum bezocht, dit museum is op een rommelige en stoffige manier leuk (Sem heeft er zo’n 150 foto’s gemaakt, dat mocht voor de verandering). De momenten tussendoor werden gevuld met ijs, koffie en sandwiches bij Ozone, Delicious en Luxury. Stuk voor stuk toppie.

REL7D 2013 04 02 15 02 14Hierna zijn we in de bloedhitte (buiten was het 45+ en in de auto nog heter) naar Wad Medani gereden. We verbleven in een van de honeymoon hotels (nou, wij hebben andere standaarden) en zijn de volgende dag doorgereden naar ons bushcamp vlak voor de grens met Ethiopië, zo konden we de volgende dag in alle vroegte (en frisheid) de grens met Ethiopië overstekken.

Dit was Sudan, een bijzonder land met een nog bijzonderdere bevolking. Mensen die stuk voor stuk oprecht geïnteresseerd en gastvrij zijn. Mensen die stoppen omdat ze met je op de foto willen, met je willen spreken, je aan willen raken of gewoon naar je kinderen willen staren. Maar ook mensen die moeten leven in een klimaat waar wij na bijna drie weken al gek werden van de hitte. Terwijl de echte zomer hier nog moet starten. Sudan: een echte aanrader maar ga in december of januari ;-).

 De foto’s …

Wadi Halfa, Dongola, Karima & Meroe

In Wadi Halfa komen we ineens wel overlanders tegen alleen reizen ze allemaal in de andere richting. We hebben wat zinvolle informatie uitgewisseld over het pad zuidwaarts en vooral met Louis (een oudere man (sorry Louis) die bijna continue in zijn Landcruiser over het Afrikaanse continent scheurt) zitten ouweh..r.n 😉

REL7D 2013 03 21 14 57 48

Vanaf Wadi Halfa zijn we zuidwaarts de woestijn in gedoken. Dat klinkt spannender dan het is. Er ligt immers een nette weg naar het zuiden. We willen nu even meters maken (al lonkt het oude pad door de woestijn zo nu en dan wel). Contact met de dorpen is er vanaf deze weg minder en dat is jammer. Halverwege (net na de goudzoekers) wel de woestijn ingereden voor de overnachting en wederom genoten van het grote niets. De woestijn blijft iets magisch houden.

REL7D 2013 03 25 16 13 13

Daarna zijn we naar Dongola gereden, waar we verbleven bij een briljante Koreaanse familie (met drie zoons). Daar troffen we Erik, een Nederlander die, voor het goede doel, van Zuid Afrika naar Nederland fietst. Respect!. Twee dagen later ontmoetten we daar nog meer Nederlanders, Ben en Katalijne, woonachtig in Khartoum met hun twee kinderen. Sem en Tess hadden het qua speelkameraadjes dus wel goed.

In Dongola hebben we veel in de Nijl gezwommen (de temperatuur vinden we toch wel even wennen), hebben we een zeiltochtje met een oude felucca gemaakt, hebben we een stuk van de route naar Old Dongola over het oude track gereden en hebben we nogmaals een Nubisch dorp bezocht. En overal waar we kwamen waren weer die vreselijk vriendelijke Sudanezen.

Na Dongola hebben we in Karima de Jebel Barkal (heilige berg en piramides) en de Nuri piramides bezocht. Zo grappig om deze kleine maar zeer interessante variaties van piramides te zien. We hadden even geen puf om de Jebel Barkal te beklimmen (nu een beetje spijt van) en zijn in de avond weer de woestijn ingereden voor een overnachting in totale stilte. Heb je dat nog nooit gedaan, gauw eens doen ;-).

Op de weg naar Khartoum zijn we via Atbara naar Meroe gereden. Hier hebben we overnacht achter de piramides van Meroe. We zijn wel weggestuurd van onze initiële kampeerplek omdat die te dicht bij de piramides was. Vooral de zonsondergang achter de piramides was erg indrukwekkend.

REL7D 2013 03 27 16 34 37

De volgende dag zijn we doorgereden naar Khartoum waar we ons kamp hebben opgebouwd op de Blue NIle Sailing Club. In het volgende bericht vertellen we meer over Khartoum.

En natuurlijk hebben we een paar plaatjes.

Cruise over Lake Nasser

Nou, dat was hem dan die mooie cruise over Lake Nasser. Berucht onder reizigers en nu ook onder ons. Bij het inchecken in onze  “First Class Cabin” waren de wijze woorden van Tamara nog: “het is niet zo goor als ik dacht dat het zou zijn”. Yep, we hadden een 2 persoons cabine en 2 dekplaatsen geboekt om zo flexibel mogelijk te kunnen zijn met Sem en Tess.

REL7D 2013 03 18 17 51 41

Een van de vervelendere dingen blijft steeds het wachten voordat wij eens gaan varen. Dat was met de boot naar Egypte al zo en dat bleek ook met de boot uit Egypte zo. Om 12:00 uur waren we weer braaf aanwezig om vervolgens rond 17:00 weg te varen. De reden van onze vroege aanwezigheid: het hebben van een ticket is geen garantie om te mogen opstappen. Bij de ingang zit namelijk nog iemand met een stempel met een teller en zodra die teller een bepaalde grens (500 dacht ik) over gaat is iedereen die er na komt aangewezen op een bootje later. Briljant systeem.

De hele middag en een groot deel van de avond hebben we op het dek doorgebracht tussen allerlei vreselijk lieve Soedanezen, een journalist uit Nieuw Zeeland die de reis naar Kaapstad op een “budget” manier maakt en er artikelen over schrijft en wat Japanners (contact liep niet lekker). En eigenlijk was het op het dek best goed, ware het niet dat er steeds meer dozen werden gestapeld voor onze voeten (ja, ook toen de boot al een uurtje of 3 voer). Uiteindelijk naar onze “”First Class Cabin” afgedaald voor een fijne nacht. We hebben er met zijn vieren in geslapen (Sem en Tess: heel goed, pa en moe: moe!).

Het voordeel van een “First Class Cabin” is dat je ook een “First Class” toilet hebt. Nou, dat weet iedereen en in de ochtend kon je die alleen nog veilig met lieslaarzen betreden.

REL7D 2013 03 19 11 52 53

De ochtend weer op het dek doorgebracht en rond 13:00 uur voer het schip de haven van Wadi Halfa binnen (en haven is daar dan wel een mooi woord voor ;-)). Fixer Magdi had al wat aanvangswerk gedaan met de invoer van onze auto (die 2 uur eerder was aangekomen), dus alleen de originele papieren moesten nog even worden gechecked. Met een uurtje hadden we de auto dan ook weer terug. Mazzelaars als we zijn. Magdi nodigde ons uit om de nacht voor zijn huis door te brengen, bij hem te dineren en te ontbijten. Dat was fantastisch en bijzonder gastvrij.

De volgende ochtend nog “even” registreren bij de politie alleen kwam Robert er al na 2 uur achter (fijn) dat de kapitein die de cruciale handtekening moest zetten een meeting in de “haven” had. Om half twaalf waren hij en wij (na inpakken van ons kamp) weer terug en hebben we de cruciale stickertjes in ons paspoort. Sudan ligt nu open voor ons.

Klik hier voor wat plaatjes.