Epiloog | Amsterdam naar Kaapstad
Van december 2012 tot en met maart 2014 reisden wij met ons gezin van Amsterdam naar Kaapstad. 448 dagen waren we onderweg en in die…
Afrika
Blog
Lesotho en de legendarische Sanipass
Daar sta je dan met je bijna lege tank. In heel Fouriesberg (er zijn drie tankstations) is geen diesel te krijgen. Bij twee van de drie pompen omdat het op is en bij de derde omdat de pomp niet werkt. We hebben geen zin om terug te rijden naar Clarens en op Lesotho gokken we niet qua brandstof. De pompbediende van de laatste pomp belt met het depot en daar mogen we diesel komen halen. Dat is een mazzeltje en eerlijk gezegd is de pomp de mooiste die we ooit gehad hebben.
Met een uurtje vertraging rijden we richting de grens. Die gaat redelijk soepel en in een kwartier staan we aan de andere kant. We rijden 5 minuten en staan weer aan de kant, politie controle! „Gordels om?, check”. We zijn er klaar voor. Oom agent wil de paspoorten en ons rijbewijs zien. We zien hem nog even staren naar de voorruit. „Nee, geen licensedisc ;-)”. Dan maar checken of we een gevarendriehoek en een brandblusser hebben. „Yep, allemaal in ons bezit!”. Het is de zoveelste controle in Afrika en ze gaan als we niet te hard rijden bijna allemaal soepel.
Daarna gaat het omhoog en snel omhoog. Binnen no-time rijden we over onze eerste pas en we besluiten daar een koppie koffie te zetten. Lesotho is nu al mooi en het echte werk moet nog beginnen. We rijden een prachtige route door de Drakensbergen. We rijden tussen 2900 en 3200 meter hoogte (the roof of Africa) en af en toe valt de weg naar beneden of schiet hij weer omhoog. Zonder afwisseling zijn deze passages steil!. We rijden door schapenkuddes en passeren kleine dorpjes. De mensen dragen bijna zonder uitzondering een Basotho deken. Deze deken heeft een belangrijke traditionele waarde en vertelt veel over de drager en de gelegenheid.
Tijdens onze lunchstop komt een jonge vrouw met haar kinderen kijken wat er nu weer geland is. Zij en alle kinderen van het dorp lunchen mee en ze zijn werkelijk te lief voor woorden. We zijn weer terug in het „echte” Afrika.
We besluiten te stoppen in Molumong omdat daar een guesthouse schijnt te zitten. De weg wordt echter steeds slechter (gravel + gaten) en de laatste kilometer spant echt de kroon. We hadden net zo goed een willekeurige route het ravijn in kunnen nemen. Grote delen van de weg zijn weggespoeld en we balanceren de Land Rover over de keien en langs de gaten. Hier is ze uiteindelijk voor gemaakt en zonder schade bereiken we onze slaapplek.
De lucht is inmiddels lekker dreigend en de volgende regenbui komt eraan. Het blijft een lange tijd regenen en na een bord pasta en wat beppen met twee andere reizigers kruipen we onder onze eigen deken.
De volgende morgen schijnt de zon. Gelukkig want wij gaan richting de Sani Pass en het is wel fijn om te zien dat je naar beneden valt ;-). De Sani Pass is de enige doorgang voor voertuigen van Lesotho naar Zuid Afrika door de Drakensbergen en is legendarisch. De weg naar de pas is van gravel en zo steil dat je niet wordt toegelaten zonder een 4×4. Hier en daar liggen er resten van auto’s die het in de scherpe bochten (net) niet haalden.
Maar eerst moeten we die kilometer terug naar de „weg” rijden. Met een koude motor rijden we nog voorzichter (en in lage gearing) terug naar boven. De regen heeft het allemaal geen goed gedaan maar we komen zonder kleerscheuren ook weer boven. De laatste 40 kilometer over gravel naar de Sani Pass gaan soepel en boven op de pas hebben we een paar foto momentjes. Voordat we naar beneden rijden drinken en eten we nog wat in de hoogste kroeg van Africa. Het uitzicht is prachtig, de lucht is helder en we zien een smal weggetje Zuid Afrika inkronkelen. Die gaan we rijden.
Na een snelle formele exit uit Lesotho rijden we naar beneden. Het is zo steil dat we continue in lage gearing moeten rijden om niet te veel snelheid te maken. En nog moeten we regelmatig op de rem. Onderweg nemen we een aantal haarspeldbochten die onze auto niet in 1 keer kan nemen. Tamara heeft het zweet in haar handen en Robert heeft geen tijd om te zweten ;-). Wat is dit leuk (en spannend).
Onderaan tijdens een pauze introduceert Tess een nieuw begrip: „Sani plassen” en dat moet in de praktijk gebracht worden ;-).
We stoppen niet veel verder en hebben een geweldig uitzicht op de doorgang in bergen waar we in de middag min of meer van af zijn gevallen. We bieren en braaien met een prachtige zonsondergang en Sem en Tess steken voor de verandering weer eens een vuurtje.
Klik hier voor de foto’s
Klik hier voor meer informatie over de weg naar de Sani Pass.
Lesotho
Van Amsterdam naar Kaapstad met onze Land Rover Defender. De foto’s die wij tijdens deze reis in Lesotho (2014) hebben gemaakt.
Scheur in de aarde
Dat was het wild weer deze reis en zelfs na 15 wildparken krijgen we er geen genoeg van. Kruger National Park was voorlopig het laatste park en vanaf nu gaan we gewoon weer naar de Beekse Bergen.
We rijden richting Blyde River Canyon, een van de grootste canyons ter wereld. We reizen vandaag op ons gemak en starten aan de noordzijde van de kloof. De eerste stops zijn bij “World’s End” waar je een prachtig beeld de canyon in hebt en bij de „Three Rondavels”. Deze drie rotsen hebben de vorm van een rondavel, de huizen van de oorspronkelijke bewoners. Het uitzicht in prachtig. Daar waar Fish River Canyon in Namibie één droge boel is, is deze canyon meer dan groen. De rivier (ja, de Blyde River) kronkelt diep beneden.
Deze rivier stroomt nog even door en bij “Bourke’s Luck Potholes” kan je zien hoe de rivier in de loop der eeuwen enorme kolkgaten heeft uitgesleten. De rotsen lijken net gatenkazen. Bizar!
Het laatste punt dat we bezoeken is “God’s Window” en na een korte wandeling snap je waarom dat zo genoemd wordt. Wat een magnifiek uitzicht.
Hier konden we nog verder omhoog en sportief als we zijn deden we dat ;-). Oma Joke hield het voor gezien, want je moest nog 300 stappen de lucht in door een regenwoud. Op zich grappig dat je op deze hoogte uit het niets een stukje regenwoud door moet. Afijn, hijgend en wel kwamen we boven aan (heel raar want we hebben onze condities zoooo op pijl gehouden). Nadat we het uitzicht een tijdje op ons in hebben laten werken zijn we afgedaald (hee, we puffen nu niet ;-)).
Het werd al wat later in de middag, dus op naar onze “luxe” bungalow in Graskop. Oma had het met haar survivalslaapjes in de auto wel gehad dus voor haar een echt bed!
Vlak voordat we aankwamen werden we nog aangehouden door oom agent. Iedereen gordels om? Check! Helaas, we reden weer eens te hard. Altijd blijven lachen is ons motto en omdat ze aan het raampje van Tamara kwamen staan, deed zij het woord. „We are so sorry sir, we zullen het nooit meer doen”. Toch kregen we 250 Rand boete en het bedrag zat Tamara niet zo dwars maar wel het feit dat we helemaal terug naar het dorp moesten om te betalen. Tamara vraagt of we niet bij deze aardige man kunnen betalen (we hoeven geen bonnetje). Nou, oom agent dacht dat we hem een „bribe voorstel” deden (=strafbaar). Waarop hij zegt:“ik geef helemaal geen boete, geef mij maar 100 Rand”. „OK?, thank you sir …”. Robert vertelt nog even waar we slapen (70 meter verderop) en de goede man eindigt met “I‘ll come visit you tonight!”
Hmmm, strange. Het voorvalletje zat ons al niet lekker en die laatste opmerking al helemaal niet. Tamara zag zichzelf al op Robbeneiland zitten de komende 18 jaar. Robert mocht het oplossen. Hij is teruggereden en heeft de man uitgelegd dat we even gaan betalen bij het politiebureau. Eind goed, al goed, de man kon zich geen boete meer herinneren (!?) en liet ons met rust.
Tamara kon dus gewoon in haar luxe bungalowbed en op wat voor plek! We kunnen het blijven roepen, maar wat een uitzichten hier, nu vanuit ons zwembad. Zuid Afrika is prachtig, nu al!
Na Blyde River Canyon volgt een lange dag naar Johannesburg. Eerst nog even een bakkie doen in het grappige Pilgrim’s Rest, een oud gouddelvers dorp. Daarna door naar Jo’Burg en daar nemen we de volgende dag afscheid van oma.
We blijven een paar dagen en halen wat schoolwerk in. We ontmoeten Chris & Jules (andere overlanders) bij hun ouders thuis en hebben ook daar een heerlijke braai. Verder trakteren Robert en Eveline ons nogmaals op een overheerlijke maaltijd. Wat heerlijk om zo ver weg familie te hebben waar je warm ontvangen wordt. Als klap op de vuurpijl ligt ook Tamara’s iPhone hier te wachten. Ze is hem in Tanzania verloren en nu na 6 maanden zijn ze weer herenigd. Heel fijn dat alle foto’s en filmpjes terug zijn. Nog bedankt Oom Rob voor je moeite!
Klik hier voor de foto’s