Na een korte rit staan we aan de grens met Zimbabwe. Leuk, we gaan een voor ons nieuw land bezoeken. We parkeren de auto voor de deur van ‘Immigration’, de drukte valt mee. We staan nog maar net in de rij als die ineens wel serieuze proporties begint aan te nemen. Dit is de grensovergang voor dagtochtjes naar de Victoria falls en de uitstroom voor vandaag lijkt vlak achter ons te beginnen.
Na een half uurtje rijden we Zimbabwe in en besluiten eerst even Victioria Falls te bezoeken voor wat laatste boodschappen. Daarna is Hwange National Park de bestemming. We zijn nog geen 3 minuten in Zimbabwe en worden aangehouden voor een politiecontrole. Nu doet iedereen erg angstig over de politie in Zimbabwe en hun zoektochten naar de kleinste redenen om (onterechte?) boetes uit te schrijven. Bij deze en de 2 andere controles tot aan Victoria Falls was er niets aan de hand. We hebben een rijbewijs, een Carnet de Passage, verzekering, twee brandblussers, een aantal gevaren driehoeken, de lampen werken en de remmen nog en last but not least we kunnen nog vriendelijk lachen ook ;-).
Zimbabwe is anders. Het is zo goed als failliet. Meer dan 90% van de bevolking is werkeloos en dat merk je. Terwijl Tamara een paar kleine boodschappen haalt raken Robert en Tess aan de praat met Chris, ooit een succesvol muzikant, die nu origineel maar waardeloos Zimbabwaans geld probeert te verkopen. Heel schichtig geeft hij zijn mening over Mugabe, wel een beetje eng om dat te doen dus. We kopen geen geld maar geven hem een broek voor zijn dochter en een appel. Ook Chris waarschuwt voor de politie. Wat is dat toch?
We draaien de hoofdweg op en worden direct aangehouden. Nu niet voor een controle maar om een boete in ontvangst te nemen. Huh? “You didn’t stop at the stop sign!”. Hmmm, theoretisch is dat correct. We vragen en krijgen een officieel proces verbaal.
Na 2 uurtjes rijden we Hwange National Park binnen. Direct zien we veel olifanten, dat belooft wat. Een half uurtje later zetten we onze tent op de rand van de vallei. Het uitzicht is prachtig, beneden lopen eveneens veel dieren. Een ding is jammer, Tamara’s arm begint steeds meer pijn te doen. Het zeurde al een aantal dagen maar nu lijkt de pijn echt door te zetten.
De volgende dagen rijden we door het park en zien niets meer van de dieren van de dag ervoor. W.s. ligt dit een beetje aan onze timing, tegen de tijd dat wij dan eindelijk op pad zijn is er nergens meer een olifant te bekennen. Bij de waterpoelen zien we wel veel impala’s, springbokken, zebra’s en nijlpaarden. Wat wel top is dat we amper anderen tegenkomen.
Na 3 dagen rijden terug naar Victoria Falls. We willen de watervallen nu eens vanuit Zimbabwe zien. Aan deze kant ligt immers de hoofdwaterval. Aan het einde van de middag bezoeken we de watervallen en deze zijn indrukwekkend. Vooral met de laagstaande zon die zorgt voor een regenboog in de opgeworpen waterspray.
We blijven hier 1 nacht. Die maken we dan ook helemaal mee ;-). Het is zaterdagavond en met de lokale kroeg op de camping is het een beetje rumoerig. Ook heeft Tamara erge last van haar arm. Het lijkt alsof er een serieuze slijmbeursontsteking aan het ontstaan is. Als de zon opkomt en wij, na een verse espresso wakker genoeg zijn, rijden we terug naar Botswana.
Klik hier voor de foto’s.
Ps: nog even terugkomend op de politiecontroles. Bij geen van de controles die wij gehad hebben hadden we een vervelende ervaring.
