CKGR | Lunch is coming your way!

Central Kalahari Game Reserve - Diesel leak in Ghanzi

Lekker slim om net voor de grens al je Namibische dollars nog even aan diesel te verbrassen. Daar staan we dan in het niemandsland tussen Namibië en Botswana. De verplichte roadtax kunnen we betalen in Botswaanse Pula, Zuid Afrikaanse Rand of Namibische dollar. Laten we die nu allemaal opgemaakt hebben. Credit cards werken niet en de US dollars die we wel hebben neemt de taxmevrouw niet aan.

Gelukkig zijn we in Afrika en zijn daar zijn de mensen wel te porren voor alternatief scenario. We proberen een dealtje te maken met een biljet van 20 USD. De mannen bij het checkpoint konden die niet wisselen in Pula, te veel. Gelukkig wilde een van de douaniers, een pittige Botswaanse in felgele jurk en hoge hakken, wel samen met haar collega’s voldoende Pula verzamelen. Fijn, de roadtax werd betaald en het gele jurkje reed graag nog even mee naar het eerste dorp. Natuurlijk kan dat :-).

Central Kalahari Game Reserve - on our way!

We zijn al even op weg naar Ghanzi als Sem zegt diesel te ruiken. We stoppen en zien dat de zijkant van de auto onder de diesel zit. Onze extra dieseltank lekt. Niet zo mooi, we willen dwars door Central Kalahari Game Reserve (CKGR) rijden en dan wil je wel dat je brandstof in de tank blijft. In Ghanzi repareren we de dieseltank provisorisch met een stuk binnenband, vullen we de watertanks, regelen hout voor het kampvuur en halen de laatste boodschappen.

Central Kalahari Game Reserve - Camp near Xade

Op weg naar de Kalahari blijkt de tank dicht genoeg en na 10 minuten draaien we de weg af. Nog 30 minuten later rijden we op een diep zandspoor dat nog ruim 100km doorgaat. We laten de banden leeglopen en rijden 2,5 uur door tot aan de Xade gate. Het spoor ligt vol verse Olifanten keutels. De Land Rover is hard aan het werk maar we komen niet vast te zitten. We registreren ons bij de gate en rijden de 2 kilometer terug naar onze kampeerplek voor de nacht. We zetten de tenten op en eten vroeg.

Central Kalahari Game Reserve - Spoorzoeken

Bij zonsondergang staan bij iedereen de zintuigen op scherp. We zitten helemaal alleen in leeuwen-, luipaarden-, olifanten-, hyena- enzovoorts gebied. Het kampvuur gaat aan, niemand plast meer alleen en we pakken af en toe de zaklamp om te ontdekken dat het geritsel uit de struiken van muizen komt. Precies, een leeuw maakt geen herrie als hij je op komt eten.

Central Kalahari Game Reserve - Oryx

We hebben een fijne nacht zo hoog op de auto. De regenhoezen zijn van de daktenten af en we kijken door het muskietengaas naar de sterren. Het is erg koud maar ook erg bijzonder om zo te mogen liggen. De nacht is op het gehuil van een enkele hyena en wat jakhalzen na bijzonder vredig.

We slapen uit en na het ontbijt zetten we koers richting de Piper pan. Een ritje van 70 kilometer waar we 3 uur over doen. Af en toe bestaat het spoor uit diep zand met af en toe wat hoge “middle mannetjies” maar de Defender rijdt er soepel over. Het landschap verandert van doornige struiken steeds vaker in een gouden grasvlaktes. Onderweg zien we springbokken, gemsbokken, struisvogels, cory bustards, secretarisvogels, grondeenhoorns, jakhalzen, gnoe’s en van allerlei kleinere vogels. Geen katjes.

Central Kalahari Game Reserve - Bat Eared Fox

De plek bij de Piper pan is prachtig en na een korte check rijden we naar een poel waar erg veel dieren staan de te drinken. Wij drinken ook wat en besluiten daarna een rondje Piper pan te doen. We realiseren ons dat, als er zoveel “prooi” op 1 plek geconcentreerd is en het het droogseizoen is, er ook wel wat roofdieren moeten zijn.

We maken ons kamp, steken het vuur aan en hebben een lekkere braai. De familie is al wat relaxter dan de eerste avond maar we laten onze kinderen nog steeds geen avondwandeling maken. Het koelt snel af maar het vuur en de Rotterdamsche port houden ons warm. De port zorgt er ook voor dat we, ondanks het nabije gebrul van de leeuwen, prima slapen.

Central Kalahari Game Reserve - Camp @ Piper Pan

De dag erna rijden we naar de Leopard pan. Een rit van ruim 100 kilometer die we op het gemak en in 5 uurtjes rijden. Onderweg zien we alle beesten die we de dag ervoor ook zagen maar nu ook een jagende jakhals. Hij trekt zich niets van ons aan en springt boven op een knaagdier dat hij vervolgens smakelijk oppeuzelt. Ook zien we een voor ons nieuw dier: de “bat-eared fox” maar helaas verder geen roofdieren.

Central Kalahari Game Reserve - Camp @ Leopard Pan

Aangekomen op de overnachtingsplek bij de Leopard pan stapt Tamara precies 5 minuten uit. Er hangt een enorme bijenzwerm in de lucht en ze hebben het vooral op Tamara voorzien. Doordat het de droge tijd is zijn de beestjes wanhopig op zoek naar vocht. Omdat Tamara zo van bijen houdt, zwaait ze erg met haar armen waardoor ze gaat zweten … et voila, cirkeltje rond … ga jii maar in de auto zitten ;-). We hebben een onrustige lunch en rijden vervolgens naar de Leopard en Sunday pan en checken een waterpoel waar veel gemsbokken staan te drinken. Na zonsondergang rijden we terug naar de plek en zien dat we, met onze vieze pan met laagje water zo’n 300 bijen hebben gevangen. De vogels hebben een feestmaaltje.

Central Kalahari Game Reserve - Our Landy

De laatste avond in de Central Kalahari is aangebroken. We maken een kampvuur en zetten thee (met chocola). De port is op en een biertje is wel erg koud. We genieten van het moment en gebruiken onze kalahari-schijner (omgebouwde verstraler) op zoek naar reflecterende ogen. Helaas zien we geen katjes en horen ze in de nacht ook niet meer. Het is een jakhals die het enige geluid maakt.

De volgende dag rijden we met zonsopgang weg, we willen de bijen voor zijn. Het is koud maar ook bijzonder mooi om de zon op te zien komen over dit prachtige landschap. Twee uur later ontbijten we met worstjes bij de Matswere gate en zetten koers richting Gweta.

Dit bezoek aan de Central Kalahari was een kort maar een bijzonder avontuur. Ook al hebben wij geen grote roofdieren gezien, we weten zeker dat zij ons wel gezien hebben. We will be back!

Klik hier voor de CKGR foto’s!

Namibië: zijn we er nu al?

Namibië - Orange River

De rit van Cedarberg naar Orange River is lang. 560 kilometer rijd je in Afrika niet zomaar. Zeker niet met een Land Rover, zeker niet door de bergen en zeker niet met windkracht 8 tegen. Maar de rit is prachtig en de afwisseling in het landschap groot. Als we na 7 uur rijden voor de grens met Namibië staan en onze GPS zegt dat we nog 10 kilometer door moeten rijden zijn we toch een beetje verbaasd. We slapen vannacht in Namibië en niet in Zuid Afrika. Waar een halve voorbereiding al niet goed voor is. Verrassingen dus! 😉

Namibië - Orange River

Nadeel van een grensovergang bij sluitingstijd is dat je zelf inmiddels ook geen zin meer hebt in alle poespas. Dat viel gelukkig mee, we waren er in een half uurtje doorheen. We vonden een mooie plek aan de rivier, de tenten stonden in een mum van tijd en onze braai kon voor de eerste keer aan. Hadden we mooi even de tijd om te verwerken dat het Zuid Afrika is dat aan de overkant ligt.

Namibië- Kokerbomen

De volgende dag stond na een rustig ontbijt en een ontluikende natuurfotograaf sessie van Tess weer in het teken van beweging. Nou weten de mensen die ons kennen dat we geen dag zonder sporten kunnen maar we vonden onszelf wel wat fanatiek. Voor we het wisten zaten we in twee kano’s en trotseerden we de Orange river. Een van de weinige rivieren die het continent aan de westkant verlaat. Zo ver zijn we niet gevaren maar het was prachtig en grappig om van het ene naar het andere land te varen. Toen de tegenwind weer opstak moesten we uiteindelijk direct langs de waterkant terugvaren. De wind was zo sterk dat we onze kano’s niet recht konden houden.

Namibië - Sossusvlei

Ook al waren we in 2013 al in Sossusvlei geweest, dit jaar wilden we terug. Destijds hadden we te weinig gezien omdat Sem hoge koorts kreeg en wij hem uit de hitte van 46 graden wilden halen. Dat werd destijds Lüderitz, daar was een arts en daar was het koel. Nu is het winter en relatief koel dus we gaan de vlei nog eens in. Onderweg daar naar toe zijn we gestopt bij het Kokerbomenbos. Bijzondere en beschermde planten die alleen in de Karoo en Zuid Namibië voorkomen. Prachtig hoe de kokerbomen bij een ondergaande zon kleuren. Na zonsondergang was het de sterrenhemel die opnieuw indruk op ons maakte. Zo vol met daarin de heldere lichte band van de melkweg. Het kampvuur en een braai maakten de avond compleet.

Namibië - Deadvlei

Op weg naar Sossusvlei kwamen de gravelwegen weer terug. Daar hebben we in 2013 ruim 6000 km over gereden en toch moesten we er weer aan wennen. Te meer omdat de auto, door een veranderd vacuüm van de ingebouwde kast van binnen stoffiger was dan van buiten. Gelukkig: weer wat te klussen. Sossusvlei was overigens nog steeds indrukwekkend. Nu hebben we een van de duinen beklommen (dat zeg ik: sportief!) waarbij onze longen er zo af en toe uithingen. Vanaf de top was het uitzicht fenomenaal. Als één van jullie het idee heeft daar ook heen te gaan voel even in het zand of je de telefoon van Tess kan vinden. Die is ze al rennende verloren. Met een treurige dochter zijn we verder gereden en heeft een selectie van de groep (u mag vragen stellen) de wandeling naar Deadvlei gemaakt. Prachtig!

Namibië - Naukluft in the morning

Na alle kilometers die er al opzitten (bijna 2000) kiezen we ervoor de komende 2 dagen te chillen aan de Tsauchab rivier. Dat klinkt frisser dan het is (deze staat droog) maar is het wel in een prachtig deel van Naukluftgebergte. De kampeerplek is erg afgelegen en iedereen is direct relaxed. Behalve Robert: die plakt eerst nog een half rolletje Ducktape in de auto tegen het stof.

Via Windhoek, waar Sem en Tess onze voetbalmeiden live kampioen zien worden rijden we richting Botswana. 

De foto’s van Namibië vind je hier.

Follow the Landy: Terug naar Kaapstad!!!

Onze Land Rover was in juni al vertrokken naar Kaapstad en nu mogen we er eindelijk achteraan. Tot nu toe gaat het allemaal net goed. De auto is pas sinds 2 dagen door de douane in Kaapstad na een ruime week op de kade te hebben gestaan. Men was van alles kwijt maar vooral de bonnetjes dat iedereen in de keten keurig was betaald. Duncan, de man die het transport organiseerde, is er erg druk mee geweest maar de auto staat op zijn terrein.

Kaapstad

Wij zijn op tijd op Schiphol en merken helemaal niets van alle horrorverhalen rondom extreme drukte. Het effect is dat we veel te vroeg zijn. Gelukkig is het borreltijd dus we komen de tijd wel door. Sowieso smaakt het wijntje wel goed, we zijn een klein beetje zenuwachtig omdat het nog maar de vraag is of Tamara, Sem en Tess wel tot Zuid Afrika worden toegelaten. We hebben immers 3 jaar geleden ons visum “overstayed” waarna we allemaal als “persona non grata” zijn gemarkeerd.

Kaapstad

Een veelvoud van telefoontjes en bezoeken aan de Zuid Afrikaanse ambassade in Den Haag hebben niet mogen helpen om van die status af te komen. We kwamen niet verder dan de hoopvolle tip: ”ik zou niet gaan, jullie worden waarschijnlijk teruggestuurd”**. Met die zelfde tip is het Robert in maart, op de terugreis van een duikvakantie in Mozambique, overigens wel gelukt Johannesburg even binnen te komen.

We vliegen via Frankfurt naar Kaapstad en komen volgens planning om 10:00 uur s’ochtends aan. Vader en moeder hebben allebei niet echt geslapen maar toch hebben we er zin in. Op naar de douane. Het kost ons precies 25 minuten om door de grens te komen. Men is erg behulpzaam en los van het feit dat we het nog steeds niet eens zijn met de boete betalen we zonder morren. We zijn in Zuid Afrika!

Kaapstad

Duncan pikt ons op bij de luchthaven en we rijden naar zijn camping African Overlanders. Ondertussen laten we het Afrikaanse straatbeeld weer op ons inwerken. Het voelt nog steeds heel bekend. Een uurtje later rijden we er zelf. We gaan naar Somerset waar we een tweede daktent op onze auto laten monteren en wat boodschappen voor de komende dagen doen. In de vroege avond zijn we terug en rond 21:00 uur kruipen we moe maar tevreden in onze slaapzakken.

Na een prima maar erg koude nacht hebben we nog wat werk te doen. De Land Rover heeft nog een laatste reparatie nodig. Ze lijdt aan de “wobble of death” wat zoveel zeggen wil dat de voorwielen rond een snelheid van 85km/u in een harmonische trilling raken. Nu is dat nog controleerbaar maar het zal snel erger worden. Oorzaak: Robert die zich niet helemaal aan de reparatiehandleiding houdt ;-).

Voordeel is dat hij weet wat er moet gebeuren en na 6 uur schroeven zijn beide fusees opnieuw in elkaar gezet en nu wel volgens het boekje afgesteld. Na een snelle douche gaat de vakantie beginnen. We rijden naar Stellenbosch voor de Vrijmibo waarna we gezellig een hapje eten. Dat op de terugweg de verlichting niet goed werkt (o ja: daar was ook nog iets mee) deert ons niet. We hebben gelukkig lampen genoeg op de auto en komen veilig terug.

Na nog een erg koude nacht zetten we koers richting het noorden. Dat wil hier zoveel zeggen als “naar de warmte toe”. Onze eerste stop is in het Cedargebergte en na een mooie rit van 2,5 uur rijden we de auto, net als vanouds, op een prachtige kampeerplek. Dat hebben we tijdens onze laatste kampeervakanties in Europa toch echt wel gemist, de ruimte! Gelukkig (en ondanks dat het hier winter is) is het zwembad open. Tess trotseert het water maar komt er toch iets blauwer uit dan ze erin ging. 

We kiezen dus voor activiteiten op het droge en de volgende dag maken we een prachtige wandeling door het Cedargebergte. We komen niemand tegen en genieten van de prachtige natuur en de kinderen van het spoorzoeken. Interessant is de Elephant rock waarvoor je niet eens aan de geestverruimende middelen hoeft te zitten om er een olifant in te zien. Na een wandeling van 3,5 uur komen we weer terug bij de auto waar wij ons toch even hebben afgevraagd of onze kinderen een zonnesteek hadden opgelopen. Ondanks de bevriezingsverschijnselen van de dag ervoor springt Tess, nu met haar broer, weer in het water. 

Het tempo ligt deze vakantie duidelijk hoger dan tijdens onze lange reis. Morgen reizen we al weer verder richting Orange river. Weer een stukje Afrika waar we niet eerder zijn geweest.

Klik hier voor de foto’s

 

 

 

 

** misschien denk je: ”Waarom hebben jullie dan vliegtickets gekocht?” Dat hebben we gedaan na het eerste telefoontje naar de ambassade waarbij men aangaf dat we in Den Haag de boete konden voldoen waarna alles OK zou zijn :-)))