Het is ongelooflijk hoeveel kilometers we door Namibië rijden. Het land is ongeveer 4 de keer de maat van Frankrijk en we zigzaggen er aardig doorheen. Dagen rijden we door het „grote niets”. We komen af en toe een auto tegen. We rijden langs kleine nederzettingen met namen die tot de verbeelding spreken zoals Solitaire of Wereldsend. Qua natuur en landschap, hoe droog die op dit moment ook zijn, is Namibië een sprookje.
We zoeken de woestijn maar weer eens op en rijden dwars door de Namib in de richting van Sossusvlei. De Namib wordt gezien als de oudste woestijn ter wereld en Sossusvlei staat bekend om de prachitge combinatie van zoutpannen en rode zandduinen. Omdat het te ver is om in een keer te rijden maken we een tussenstop, zowat op de steenbokskeerkring. Zo, de zon komt ons nu even niet verder achterna.
We slapen in de woestijn op een van de plekjes waar de eigenaar van het prachtig stuk woestijn (een lodge) dat toestaat. We zetten de tenten op en steken het vuur aan. We integreren al aardig: vanavond braai ;-). Na weer een prachtige Afrikaanse zonsondergang vullen de sterren de avond. Hoe gewoon het ook wordt, we blijven ons bewust dat het heel bijzonder is dit als gezin mee te maken.
De volgende dag rijden we door naar Sesriem.
In Sesriem besluiten we om Sosussvlei met zonsondergang te bekijken. Tot die tijd chillen we een beetje op de campsite in het park. De weg naar de vallei is indrukwekkend. Langzaam worden de duinen roder. De laatste 5 km van de vallei in kan alleen met een 4×4 (die hebben we) en Robert probeert eens hoever hij komt zonder de banden te laten leeglopen. Dat was best ver, de vallei in, de vallei uit, tussendoor nog even spelen en we zaten slechts 1 keer een beetje vast.
Sossusvlei is prachtig maar we hebben het die middag niet goed (lees: helemaal) kunnen zien. We waren toch te laat om naar Hidden Vlei en Dead Vlei te lopen. De volgende dag lukte dat ook niet, omdat Sem zijn luiken opendeed met 39,3 graden koorts. Dat vonden we een beetje te warm voor de ochtend en besloten we om door te rijden naar Lüderitz.
Lüderitz zelf is klein, heeft wat Duits koloniale trekjes en ligt nog meer als Swakupmund tussen een stormachtige Atlantische oceaan en een medogenloze woestijn. Het stormt hier werkelijk altijd (daar is Amsterdam-IJburg niets bij). Het is hier fors koeler en we besluiten Sem toch even aan een arts te laten zien voor een Malaria test. Omdat de uitslag van die test pas op zijn vroegst de volgende dag komt, startten we toch met een behandeling. Sem’s bloed moest per auto naar Windhoek om daar in het lab te worden onderzocht. De uitslag was gelukkig negatief maar de kleine man had nog steeds een flinke koorts. Uit zijn bloed bleek wel dat (w.s.) een bacteriële infectie had. Dan ook nog maar antibiotica in het mannetje en na een paar dagen deed hij het weer.
Nu Sem weer wat beter was gingen wij de omgeving eens verkennen. We rijden door de woestijn naar wat kleine baaien aan de kust: Sturmvogelbucht en Grossebucht. Grossebucht was de wilde baai en had nog een verrassing voor ons in de vorm van een scheepswrak. Bij het iets verder gelegen Diaz-point krijg je weer even een beeld van de kracht van de zee. Na volledig uit onze panty te zijn gewaaid, trakteerde het plaatselijke café ons op lekkere oesters, witte wijn en warme chocolade.
Tijd om hier weer te vertrekken richting ons laatste bestemmingen in Namibië: Kolmankopp en Fish River Canyon.
Klik voor de plaatjes (Namib en Lüderitz)
.
