Even meters maken …

We zijn op doorreis, het ritme zit er goed in, ’s morgens vroeg les en dan door naar de volgende bestemming anders komen we nooit verder met al dat geluier :).

Na wat Rolexen en Samosa’s van de straat te hebben geplukt komen we in Fort Portal aan. Daar werd er door Sem en Tess actief gevoetbald en verstoppertje gespeeld met het halve dorp. Tamara zorgde voor de versnaperingen en de tortilla, frittata en worstjes werden door alle kindjes met smaak opgegeten.

De volgende middag hebben we de grootste dagelijkse afstand afgelegd, wel 24 km. We rijden naar een van de kratermeren bij Fort Portal, lake Nkuruba. We staan op een klein kampje werkelijk op de kraterrand. Erg pittoresk. In de middag maken we een mooie wandeling door het bos naar de “Top of the World” alwaar we nog drie andere kratermeren kunnen zien. Het ligt er hier echt vol mee.

Hierna door naar Queen Elizabeth NP en daar hebben we (zo’n beetje op de evenaar) geslapen. De volgende dag zijn we door het national park  (de gratis wegen) gereden. Hier reden amper auto’s dus stoken er hele kuddes olifanten, kopp (soort hert) en wrattenzwijnen de weg over. Tot groot plezier van Sem want hij baalde er van dat we het park niet echt gingen bezoeken. We bewaren er nog een paar voor later. Net als de gorilla’s, hiervoor is het niet mogelijk een ticket te krijgen indien je jonger bent dan 15 jaar. Solidair als we als ouders zijn, besluiten we om in 2021 terug te gaan.

Bij Lake Bunyoni mogen we weer chillen en dat kan hier goed. Het grote meer, heeft allemaal kleine eilandjes, wat het heel leuk maakt om te kanoën. De camping heeft een gezellig restaurant en er is een duikplank. Verder zijn er vrachtwagens vol overlander-toeristen, die in 2 weken half afrika zien. Die vertrekken heeeeeel vroeg in de morgen en doen dat het liefst met zo veel mogelijk herrie. Echt ongelooflijk hoe die gasten zich gedragen.

Maar toch, we blijven hier, want we moeten wachten op onze toestemming om Rwanda in te gaan. Het weer wordt grimmiger en de regen en de donderslagen boven ons hoofd zijn niet mis. Ons kleine tentje blijkt (staand in het midden van de bergstroom) aan de onderkant toch minder waterproof te zijn als destijds in de folder werd beschreven, Tamara en Tess lagen op een zeiknat matras en dan is het romantische er meteen af om eerlijk te zijn. Overdag duurde het lang voordat het opklaarde, dus de kids hebben zoveel school moeten doen dat ze straks zomaar weer 3 weken vrij kunnen zijn 🙂

De visa van de kinderen zijn binnen no time binnen, maar ze willen niet alleen naar Rwanda. En na nog eens 2 dagen wordt ons wachten beloond, en de ouders mogen ook mee. We gaan direct! We hebben zin om verder te gaan en we gaan nu niet meer met z’n vieren verder maar hebben een vijfde familielid: Martin, Martin de Muis, een verstekeling aan boord van onze Land Rover. Hij heeft het goed, er ligt genoeg en wij kunnen hem niet vinden. Als het daarbij blijft in Afrika dan zijn wij tevreden.

Klik hier voor wat foto’s